Γράφω ... κάθε πρωί περπατώντας στα βρώμικα πεζοδρόμια αποφεύγοντας με δεξιοτεχνία τα κακάκια των χιλιάδων σκυλιών καταλήγω στην ζούγκλα της ψυχρής μου πραγματικότητας.!Και ο χορός των τεράτων ξεκινά! Κουφάρια ανθρώπινα ξετυλίγουν την τρέλα τους, την κακία τους και την απόλυτη θλίψη τους στο πράσινο τοπίο του τροπικού κλίματος της ψυχής μας... Οι οιωνοί τρισάθλιοι, οι ερχόμενοι χρόνοι στάσιμα νερά με ψοφίμια άοσμα και εγώ η λαμπάδα της Αναστάσεως που αιμορραγεί... Τόσο όμορφο πρωινό κανένας δεν το έχει ζήσει ακόμα... μόνο εγώ και οι περιφρονημένοι άγιοι των καιρών μας... Θα βρέξει καλά και σήμερα να ξεπλύνει τον τόπο... οι νεκροί το ζητούν ... και οι προύχοντες βασανίζονται στο πετσί τους... μετά θα δούμε τι θα συμβεί το επόμενο μεσημέρι... γιατί άμα έρχεται η νύχτα η κόλαση γίνεται ο παράδεισος μου... και ο εφιάλτης φτερουγίζει σαν όρνεο στις σάρκες μου όπου κυριαρχεί το απέραντο χάος.
© γ.κ. 16/11/17 "πόλις 1"
Η απουσία σου είναι ένα μαύρο σύννεφο στο απέραντο γαλάζιο της εσωτερικής μου διαστροφής!Είναι ακόμα και ένα ξυράφι ακονισμένο καλά από τραγούδια επαναστατικά μιας άλλης δικής σου εμμονής.Το ξυράφι, άλλοτε νυστέρι, καταστρέφει τον λεπτό διαχωρισμό μεταξύ αισθημάτων και πραγματικότητας! Υπαρκτό γεγονός στην υπέροχη εποχή μου, και τοτέμ θριάμβου για τις ελίτ των κατεστημένων! Το γεγονός δημιουργεί ανισόρροπες ισορροπίες μεταξύ ζωντανού και αοράτου. Έτσι είσαι απών και είσαι παντού γύρω μου, μιλάω μαζί σου, σε μυρίζω, σε ακουμπώ, και κάθε βράδυ όταν φυσάει ο άνεμος μπαίνω μέσα σου, βαθιά στον εσωτερικό σου κόσμο ανακαλύπτοντας την άλλη πλευρά του φεγγαριού ... Τρέλα και έρωτας, ψυχή και αμαρτία, φυγή απ΄το δικό μου όνειρο θα πω πως είναι μιας και οι παιδικές μου ασθένειες δεν γιατρεύτηκαν ποτέ, καθώς βαδίζουμε στο τέλος ενός κύκλου, αυτού που δεν υπάρχει τέλος, όλα τα γεγονότα αναπτύσσονται τόσο παραδεισένια που ο χρόνος πάντα σταματά στο παρά πέντε! Η απουσία σου το επόμενο πρωί είναι η κραυγή ενός όχλου που δεν έχει δικαίωση στους αιώνες, καθώς η σάρκα άλλα προστάζει αδυνατώντας να τα εκπληρώσει βυθίζεται στο απόλυτο μαύρο της ανυπαρξίας. Σε φιλώ βαθιά και σε περιμένω στον κόσμο μου λευκέ κύκνε της διαφθοράς!
4/12/17 © γ.κ. "πόλις 2"
Ειρωνεία!Η άσφαλτος είναι καυτή τόσο όσο η αναπνοή σου! Τα χημικά τσούζουν τα μάτια και το λαρύγγι στεγνό όσο και η ψυχή σου! Σε έκαναν τα χρόνια της απομόνωσης ακατέργαστη μαύρη σκληρή πέτρα, σε άγονο τόπο, αγράμματοι άνθρωποι σέρνονται στα γυάλινα ανάκτορα της εξουσίας ζητώντας έλεος και θέαμα και συ προσφέρεις μαρμαρόσκονη και οραματισμούς... Η πόλη μου μυρίζει ψοφίμι, και ηδονές ακατανόμαστες λόγω πένθους... Δεν υπάρχει καμιά σωτηρία, δεν υπάρχει καμία ελπίδα ούτε με σένα ούτε με τον θεό... πρέπει να φύγω να σώσω τον γαλαξία μου... Ειρωνεία και συλλογικότητα σε ένα προμελετημένο φόνο, ο δολοφόνος απολαμβάνει το έδεσμα, συνουσιάζεται με τον εχθρό και ετοιμάζει τον επικήδειο... τα Χριστούγεννα θα είμαι Αράχοβα, έλα να σε ταξιδέψω στον εφιάλτη μου... δεν είμαι εδώ δεν είμαι πουθενά, είμαι αιώνια μέσα σε αυτό που αγάπησα και μίσησα για πάντα... αύριο θα ρίξει χιόνι πυκνό... ετοιμάσου!
Υ.Γ. Waxy δέρμα υψηλής ποιότητας,αντικραδασμική σόλα, brogue λεπτομέρειες, διπλή ραφή,pull tab... τα έχω όλα ... νιώθω υπέροχα, θα τα δεις και θα τα λατρέψεις!
© 6/12/17 "πόλις 3" γ.κ.
Έχω μαζέψει λευκές μαργαρίτες,χρυσάνθεμα και κόκκινα γαρίφαλα εκεί στο καταπράσινο λιβάδι της πόλης μου.Για σένα να στα προσφέρω όταν σε δω με το λευκό σου φόρεμα να κατηφορίζεις στο πλακόστρωτο δρομάκι του χωριού.Λίγο πιο έξω από τα σύνορα του τσιμέντου. Κάνω συχνά τις βόλτες μου ήρεμα στο ανθισμένο περιβόλι του γείτονα, φίλος από παλιά καρδιακός... πίνουμε τους χυμούς μας και απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα πίσω απ'τα πανύψηλα βουνά του ευλογημένου μου τόπου... Τόσοι καρποί χαρίζονται απλόχερα από την φύση στην καθημερινή μου ζωή... δεν χάνω την ευκαιρία να μαζεύω την ευτυχία μέσα από την προσφορά της άλλης πλευράς, εκείνης που ξέρει να ανταμείβει τους σωστούς και ενάρετους ανθρώπους της βιοπάλης... κάποιες φορές νιώθω τόσο όμορφα που είναι σαν να μην πατάω στη γη, σαν να αιωρούμαι σε έναν παραδεισένιο κόσμο, αγγελικά πλασμένο, ιδανικά φτιαγμένο στα μέτρα μου... στα όνειρα μου και στις προσμονές μου... θα στα προφέρω αυτά τα λουλούδια, θα δεις θα στα χαρίσω και συ θα μου χαρίσεις άμεσα την αγκαλιά σου και την ζεστή σου αγάπη... Φρούτα της εποχής θα μας χαρίσουν απολαύσεις πρωτόγνωρες στο πέρασμα του χρόνου όπου η ευτυχία και οι χαρές θα κυριαρχούν... και όταν η επήρεια της δόσης μου περάσει θα συρθώ ακόμα μία φορά στον βρώμικο δρόμο της Πατησίων να ζητιανέψω μια στάλα φυγής απ'την καθημερινότητα της σαπίλας μας... Οι σταγόνες από το αίμα που βλέπεις τώρα στην άσφαλτο είναι δικές μου, από κακή χρήση, κουράστηκα, δεν έχει τέλος αυτή η στιγμή... δεν έχει τέλος αυτός ο εφιάλτης!
© 7/12/17 γ.κ. "πόλις 4"