Τετάρτη, 4 Ιουνίου 2014 "έφυγες" © 2014 - 2017
έφυγες ...
στο σκοτεινό πείσμα σου,
στις άκρες των λεπτεπίλεπτων κορυφών,
στα τρίσβαθα πέπλα κάποιας ντροπής,
στης νιότης το ξεχασμένο μυστήριο...
έφυγες,
μονομιάς στο χωράφι σκιές απ' την Ανάσταση,
στον τοίχο κρεμασμένα τα λάβαρα,
το πιθάρι σκοτεινό, παραμένουν οι σκέψεις,
οι σχέσεις ισορροπούν στο μεταλλικό μας περίβλημα,
τα νεκρά πουλιά, τα νεκρά κύτταρα, ισοπέδωση!
καμμένα τοπία του παρελθόντος,
ο θησαυρός βουλιάζει σε ματωμένα όχι,
αρνήσεις και βότανα!
έφυγες,
στο πρωινό ξύπνημα του θανάτου,
θα είναι χορός και επιτάφιος θρήνος ο λόγος,
η μουσική θα με σκιάζει,
κανένας προστάτης δεν λατρεύει την άβυσσο,
μονάχα η λεπίδα γυαλίζει στο φως της χαμένης τιμής μου!
έφυγες
συστολή και βουτήματα της γιαγιάς
στο φλιτζάνι καφές,.. πίκρα και Πίσα στο κατακάθι
επιπλέοντας οι στιγμές, ανεμίζονται στο αέρα,
στα λιμάνια τα πλοία αρπάζουν τις σάρκες μας,
έφυγες μαζί τους,
έκανες μια επανάσταση,
επιστρέφοντας έζησες, ζεις...
......... ........................... ..................................
σε βρεγμένα πλακάκια βουτηγμένα στο μέλι,
στο αίμα διαβάζω τα ερχόμενα...
συστολή και άνισος πόνος στα μέταλλα...
να βάφεις την σάρκα σου στο μπορντό,
να δακρύζεις αιώνιος πειρασμός στην ψυχή μου!
έφυγες και ζεις με τις ψιχάλες του χθες!
εκεί που συνθλίβονται οι άγονες σκέψεις,
εκεί που σπαράζονται τα νεκρά μας κορμιά,
εκεί που το πέρασμα θα γίνει ο τάφος μου,
οιωνός του πλανήτη το ξόρκι δεν έσωσα...
δεν κράτησα την ανάσα μου στο σκοτάδι,
σε είδα και μου σκοτείνιασε ο ρυθμός...
να λέω, να λέω, να λέω ώσπου να συχαθώ...
έφυγες ...
στο σκοτεινό πείσμα μιας πεταλούδας...
στις άκρες των λεπτεπίλεπτων κορυφών,
όπου η ένωση πλάθεται απ την αφή
και ο ουρανός ξερνάει το πέπλο της ηδονής μας!
Θα δεις... όλα τα σκοτεινά θα γίνουν ανάματα,
τάματα που έκανα στους αιώνες...
έτσι απλά για να σε αγγίξω μία φορά,
για να τρυπώσω για πάντα στον εγωισμό σου!
εδώ είσαι ... εφιάλτης η καυτή σου ανάσα...
....... και προφητεία η καταιγίδα που έρχεται!
"Έφυγες" 2014 - (με συμπληρώσεις στις 26/9/17) © γ.κ.
έφυγες ...
στο σκοτεινό πείσμα σου,
στις άκρες των λεπτεπίλεπτων κορυφών,
στα τρίσβαθα πέπλα κάποιας ντροπής,
στης νιότης το ξεχασμένο μυστήριο...
έφυγες,
μονομιάς στο χωράφι σκιές απ' την Ανάσταση,
στον τοίχο κρεμασμένα τα λάβαρα,
το πιθάρι σκοτεινό, παραμένουν οι σκέψεις,
οι σχέσεις ισορροπούν στο μεταλλικό μας περίβλημα,
τα νεκρά πουλιά, τα νεκρά κύτταρα, ισοπέδωση!
καμμένα τοπία του παρελθόντος,
ο θησαυρός βουλιάζει σε ματωμένα όχι,
αρνήσεις και βότανα!
έφυγες,
στο πρωινό ξύπνημα του θανάτου,
θα είναι χορός και επιτάφιος θρήνος ο λόγος,
η μουσική θα με σκιάζει,
κανένας προστάτης δεν λατρεύει την άβυσσο,
μονάχα η λεπίδα γυαλίζει στο φως της χαμένης τιμής μου!
έφυγες
συστολή και βουτήματα της γιαγιάς
στο φλιτζάνι καφές,.. πίκρα και Πίσα στο κατακάθι
επιπλέοντας οι στιγμές, ανεμίζονται στο αέρα,
στα λιμάνια τα πλοία αρπάζουν τις σάρκες μας,
έφυγες μαζί τους,
έκανες μια επανάσταση,
επιστρέφοντας έζησες, ζεις...
......... ........................... ..................................
σε βρεγμένα πλακάκια βουτηγμένα στο μέλι,
στο αίμα διαβάζω τα ερχόμενα...
συστολή και άνισος πόνος στα μέταλλα...
να βάφεις την σάρκα σου στο μπορντό,
να δακρύζεις αιώνιος πειρασμός στην ψυχή μου!
έφυγες και ζεις με τις ψιχάλες του χθες!
εκεί που συνθλίβονται οι άγονες σκέψεις,
εκεί που σπαράζονται τα νεκρά μας κορμιά,
εκεί που το πέρασμα θα γίνει ο τάφος μου,
οιωνός του πλανήτη το ξόρκι δεν έσωσα...
δεν κράτησα την ανάσα μου στο σκοτάδι,
σε είδα και μου σκοτείνιασε ο ρυθμός...
να λέω, να λέω, να λέω ώσπου να συχαθώ...
έφυγες ...
στο σκοτεινό πείσμα μιας πεταλούδας...
στις άκρες των λεπτεπίλεπτων κορυφών,
όπου η ένωση πλάθεται απ την αφή
και ο ουρανός ξερνάει το πέπλο της ηδονής μας!
Θα δεις... όλα τα σκοτεινά θα γίνουν ανάματα,
τάματα που έκανα στους αιώνες...
έτσι απλά για να σε αγγίξω μία φορά,
για να τρυπώσω για πάντα στον εγωισμό σου!
εδώ είσαι ... εφιάλτης η καυτή σου ανάσα...
....... και προφητεία η καταιγίδα που έρχεται!
"Έφυγες" 2014 - (με συμπληρώσεις στις 26/9/17) © γ.κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου