Σκηνή 2, πλάνο 13. (Σενάριο- "επικοινωνίες διαστροφής" 2016-17)
Αυτό που στοιχειώνει τους ανθρώπους είναι οι εμμονές τους και η έλλειψη επικοινωνίας! Βρίσκομαι πρωταγωνιστής στο θέατρο του παραλόγου, αλλά μου αρέσει να είμαι απλός θεατής... Πονάω, νιώθοντας την πίκρα του άλλου... μικραίνω μέσα μου με τον πόνο, κουλουριάζομαι σαν ένα μικρό παιδί, και κλείνω τα μάτια αδιαφορώντας για το φινάλε. Είμαι ένας θεός κίβδηλος, και ένας ελεεινός διάβολος που αναζητώ ηδονές πνεύματος και σάρκας. Δεν ανήκω σε αυτόν τον πλανήτη αλλά είμαι καταδικασμένος να ζήσω και να πεθάνω σε αυτόν άδοξα, άσκοπα, αδιάφορα... Τι θλίψη θεέ μου! Έχω εμμονές κριμένες στα τρίσβαθα της ψυχής μου και τις λέω χωρίς αλκοόλ και ουσίες κάποιες φορές σε εκρήξεις αλήθειας σε δικούς μου ανθρώπους που οι άλλοι τους αποκαλούν "φίλους"... αυτοί γελούν μαζί μου και με λένε μικρό παιδί, παιδί που όταν του πάρουν το παιχνίδι του, νευριάζει και άλλα τέτοια! Εγώ τότε λέω μέσα μου... όταν ξαναγεννηθώ τα όνειρα μου θα πάρουν εκδίκηση και θάμε κυρίαρχος στο σύμπαν. Μετά απολαμβάνω τον ρεαλισμό και την καταδίκη μου... αυτή που μου χάρισε απλόχερα η μοίρα μου... να ονειρεύομαι το άπιαστο, το απίθανο, το υπερβολικό!
-Σε ποιόν απολογείσαι καλέ μου φίλε;
-Σε κανέναν, μονολογώ όπως πάντα αφού ξέρεις ότι κάποιες φορές μιλάω, πολύ, χωρίς λόγο και αφορμή... έτσι κάτι να πω, κάτι να δείξω, να επικοινωνήσω με τον δικό μου απίθανο τρόπο...
-Μονολογείς λέγοντας αλήθειες όμως μήπως είσαι ερωτευμένος;
-Ναι είμαι αλλά δεν θα σου πω με ποια, ή με τι... δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα πλέον, η κάθοδος έχει ξεκινήσει και είναι συντριπτική!
-Κάθοδος προς τα πού;
-Προς τα πάνω, εκεί που θα βρω το παν, και το απόλυτο τίποτα...
-Με μπέρδεψες πάλι...
-Και γω μπερδεμένος είμαι, απλά κοιτάζω, μιλάω, ακούω, κυλώ σαν το νερό στο αυλάκι... τι λες πάμε να δημιουργήσουμε ιστορίες που θα μείνουν στον χρόνο;
-Δεν είναι αργά για τέτοια σχέδια;
-Ποτέ δεν είναι αργά για κάτι, αν δεν πιστεύεις σε τίποτα, όλα είναι εφικτά... πως να στο πω αλλιώς...
-Φύγαμε τότε...
Σουρούπωσε και νιώθω το βοριαδάκι στην επιδερμίδα μου, ανατριχιάζω και μου αρέσει, χθες δεν ήμουν καλά, τώρα είμαι!
Κατηφορίζω τον πεζόδρομο της αισιοδοξίας και της ελπίδας! Αυτή στην γωνιά, πίσω από λευκούς τοίχους, το ξέρω με ακούει, με βλέπει, με παρακολουθεί...
"εμμονές" 13/6/17 © yorgos krustalis
Αυτό που στοιχειώνει τους ανθρώπους είναι οι εμμονές τους και η έλλειψη επικοινωνίας! Βρίσκομαι πρωταγωνιστής στο θέατρο του παραλόγου, αλλά μου αρέσει να είμαι απλός θεατής... Πονάω, νιώθοντας την πίκρα του άλλου... μικραίνω μέσα μου με τον πόνο, κουλουριάζομαι σαν ένα μικρό παιδί, και κλείνω τα μάτια αδιαφορώντας για το φινάλε. Είμαι ένας θεός κίβδηλος, και ένας ελεεινός διάβολος που αναζητώ ηδονές πνεύματος και σάρκας. Δεν ανήκω σε αυτόν τον πλανήτη αλλά είμαι καταδικασμένος να ζήσω και να πεθάνω σε αυτόν άδοξα, άσκοπα, αδιάφορα... Τι θλίψη θεέ μου! Έχω εμμονές κριμένες στα τρίσβαθα της ψυχής μου και τις λέω χωρίς αλκοόλ και ουσίες κάποιες φορές σε εκρήξεις αλήθειας σε δικούς μου ανθρώπους που οι άλλοι τους αποκαλούν "φίλους"... αυτοί γελούν μαζί μου και με λένε μικρό παιδί, παιδί που όταν του πάρουν το παιχνίδι του, νευριάζει και άλλα τέτοια! Εγώ τότε λέω μέσα μου... όταν ξαναγεννηθώ τα όνειρα μου θα πάρουν εκδίκηση και θάμε κυρίαρχος στο σύμπαν. Μετά απολαμβάνω τον ρεαλισμό και την καταδίκη μου... αυτή που μου χάρισε απλόχερα η μοίρα μου... να ονειρεύομαι το άπιαστο, το απίθανο, το υπερβολικό!
-Σε ποιόν απολογείσαι καλέ μου φίλε;
-Σε κανέναν, μονολογώ όπως πάντα αφού ξέρεις ότι κάποιες φορές μιλάω, πολύ, χωρίς λόγο και αφορμή... έτσι κάτι να πω, κάτι να δείξω, να επικοινωνήσω με τον δικό μου απίθανο τρόπο...
-Μονολογείς λέγοντας αλήθειες όμως μήπως είσαι ερωτευμένος;
-Ναι είμαι αλλά δεν θα σου πω με ποια, ή με τι... δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα πλέον, η κάθοδος έχει ξεκινήσει και είναι συντριπτική!
-Κάθοδος προς τα πού;
-Προς τα πάνω, εκεί που θα βρω το παν, και το απόλυτο τίποτα...
-Με μπέρδεψες πάλι...
-Και γω μπερδεμένος είμαι, απλά κοιτάζω, μιλάω, ακούω, κυλώ σαν το νερό στο αυλάκι... τι λες πάμε να δημιουργήσουμε ιστορίες που θα μείνουν στον χρόνο;
-Δεν είναι αργά για τέτοια σχέδια;
-Ποτέ δεν είναι αργά για κάτι, αν δεν πιστεύεις σε τίποτα, όλα είναι εφικτά... πως να στο πω αλλιώς...
-Φύγαμε τότε...
Σουρούπωσε και νιώθω το βοριαδάκι στην επιδερμίδα μου, ανατριχιάζω και μου αρέσει, χθες δεν ήμουν καλά, τώρα είμαι!
Κατηφορίζω τον πεζόδρομο της αισιοδοξίας και της ελπίδας! Αυτή στην γωνιά, πίσω από λευκούς τοίχους, το ξέρω με ακούει, με βλέπει, με παρακολουθεί...
"εμμονές" 13/6/17 © yorgos krustalis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου