καμπυλότητες 2017.Α'

"καμπυλότητες". © 2015 γ.κ. (με συμπληρώσεις κειμένου στις 1/1/17)

Αν ήξερε ο Θεός πόσο πολύ με τρομάζει ο θάνατος, θα με έκανε αθάνατο! Είπε μια ψυχή στο ψυχρό δωμάτιο του καλοκαιριού μου! Μετά ήρθε η αγάπη, ο έρωτας, ο φθόνος, η καταστροφή! Το μίσος και ο χωρισμός! Μετά όλα έγιναν όπως πριν! Ο δρόμος, η διαδρομή, οι σκοτεινιές! Φεγγάρια αναμνήσεις, θάλασσες προσμονές, ερείπια διαχρονικά, μια πορεία σε χρόνο προκαθορισμένο! Αντικριστά βλέμματα, σιωπηλά νεύματα, άπειρα καλώδια γεμάτα μικρές και μεγάλες στιγμές! Κάθε ανάσα και ένας αιώνας, κάθε αναπνοή και μία γεμάτη ζωή! Αποκόμματα ψυχικά διαθέσιμα στο κοινό. Να θαυμάσει, να ανακαλύψει, να δοξάσει στο τέλος αυτό που δεν ξέρει κανείς! Κτίζοντας λοιπόν τον τοίχο μας μέσα από την τεράστια σιωπή, πίσω από τις καυτές ανάσες του καλοκαιριού, διακρίνω ένα νεογέννητο λουλούδι στον βράχο! Πολύχρωμο τόσο όσο η ζωή μας, οι διαφορές μας, οι ελπίδες μας, τα κύτταρά μας! Αυτοδημιούργητο! Ανεπανάληπτο! Παγκόσμια ελπίδα, συμπαντική υπογραφή! Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα ποτέ! Κανείς δεν θα καταλάβει πάντα! Αν ήξερε ο Θεός πόσο πολύ το τρόμαζε ο θάνατος θα το έκανε αθάνατο! Είπε ο βράχος στον αιώνιο αγέρα! Μετά έπιασε μια βροχή, μια μπόρα ανήκουστη! Όλα χάθηκαν, τα παρέσυρε ένας ωκεανός φθόγγων, έγιναν κείμενα, σκορπίστηκαν στο πουθενά και οι ψυχές, και οι ανάσες, και οι αναπνοές... και είναι ακόμα μεσημέρι, και ο δρόμος μας καυτός και αυτεξούσιος! Ατομικός με κάτι μοναξιές σαν άγνωστο τραγούδι! Κανείς δεν το άκουσε ποτέ, ποτέ δεν θα το καταλάβει νότα! Λευκά και μαύρα αιωρούμενα μικρά αντικείμενα μόνο υπάρχουν και υπάρχουν και θα υπάρχουν παντού.Μόνο αυτά ξέρουν να μας πουν τα γεγονότα κανείς άλλος! Την άλλη μέρα, μετά από τα μελλούμενα,μετά από τα συμβάντα! Το άλλο πρωί, ίσως το άλλο μεσημέρι κάτω από τον καυτό ήλιο! Ίσως μας πουν!
---------------------------------------------------------------------------------------------------
 Τώρα η στεγνή παγωνιά και το μίσος ταξιδεύει στους αιώνες!Το κόκκινο αίμα δεν είναι του πάθους, το βρεγμένο πλακόστρωτο είναι διάδρομος προς τον Άδη. Πόσο πολύ χάλασαν τα όνειρα, πόσο πολύ δεν έζησαν τα κορμιά... βασανισμένα σώματα, έτοιμα για τον έρωτα, τον αιώνιο, τον διαχρονικό... Αν ήξερε ο Θεός ότι δεν έχουμε σωτηρία θα άλλαζε γαλαξία... θα έσταζε παγκόσμιο δάκρυ συμπόνιας... Καθώς τα χέρια έχουν στεγνώσει από την παγωνιά των καιρών, η απουσία σου βυθίζει το ακυβέρνητο πλοίο, την καρδιά που τόσα αντέχει, τα πάντα σείονται , κάποιο σύννεφο έφυγε και φάνηκε ξανά ο ήλιος, σύντομος, μελαγχολικός, απογοητευμένος! Ο ήχος έχει όνομα και μελωδία, χάραξε εσύ τον δικό σου δρόμο... μην κλείνεις τα μάτια, μην σφραγίζεις τα χείλη! Δεν έχω άλλη έξοδο παρά μονάχα αυτή της αγάπης για όλα!-

"καμπυλότητες" © 2015 γ.κ. (2/6/15)