Φ'

Φ'

Απόψε θέλω να μοιραστώ μαζί σας... μια καθημερινή μου μέρα... Το έχω ανάγκη σαν εξιλέωση από άλλες εποχές... που δεν μιλούσα! Ξύπνησα μεσημεράκι, κατέβηκα στην Κηφισιά για γλυκό και καφέ... ευλογημένη περιοχή... χαρούμενες φατσούλες έχουν ξεχυθεί στα μαγαζιά ψωνίζοντας κάθε τι χρήσιμο και άχρηστο βρίσκουν εμπρός τους... εγώ είμαι λίγο θλιμμένος... Το αγαπημένο μου μαγαζί γνωστής πολυεθνικής (δεν λέω το όνομα να μην το διαφημίσω αφού δεν με πληρώνει) έχει φύγει από καιρό από τον τόπο μου... Αλλά κατά βάθος δεν πληγώνομαι πολύ! Αύριο το πολύ μεθαύριο θα πάρω το αεροπλάνο μου να πεταχτώ μέχρι το Παρίσι να ψωνίσω για τις αγαπημένες μου... σχέσεις... Πίνοντας λοιπόν τον καφέ μου, θυμήθηκα ότι έχω ραντεβού με τον αγαπημένο μου φίλο που μόλις ήρθε από τις Κάννες και κάτι όμορφο μου έχει φέρει... ρουφάω στα γρήγορα τον καφέ πίνω μονορούφι και ένα δυνατό κοκτέϊλ και κατηφορίζω προς το Κολωνάκι... Εκεί τι να πω.... χαιρετούρες συνεχόμενες με φίλους, φίλες από παλιά από τώρα, ακόμα και άγνωστοι με χαιρετούσαν... προφανώς με ήξεραν απ'π τις εφημερίδες και τα περιοδικά... τόσα χρόνια στο λάϊφστάϊλ... και στα κοινωνικά δρώμενα, αναμενόμενο, όμορφο και άκρως σαγηνευτικό... Περπάτησα λοιπόν στις αγαπημένες μου γκαλερί, είδα τις νέες τάσεις στην τέχνη, θαύμασα αγαπημένους φίλους καλλιτέχνες στις εκθέσεις τους... έκανα τα ψώνια μου, αλλά πείνασα ο καημένος και κατέληξα σε γνωστό στέκι της περιοχής μαζί με τον κολλητό μου... Φάγαμε ήπιαμε γελάσαμε μέχρι δακρύων... Το κρασί έρεε άφθονο, σπάνιο, λευκό κρυστάλλινο από ένα ξένο κράτος μεν αλλά έσβηνε στα σωθικά μου δε! Σουρουπώνει... Θέλω να δω την δύση του αγαπημένου μου ήλιου...Αναβαίνω στον Λυκαβηττό... όχι στο βουνό βέβαια... στο γνωστό μου στέκι με την υπέροχη θέα μέχρι τον ήλιο να πέφτει μουρτζούφλης πίσω από τα έρημα βουνά από δένδρα της Αττικής.... Τα έκαψαν όλα... Αλλά με τους αιώνες θα ξαναβγούν... άλλωστε μεταξύ μας εκεί που ζω δεν τα έχουν πειράξει ακόμα... οπότε όλα μια χαρά.... Αργότερα ήρθε και ο φίλος από το Μόντε Κάρλο... με άπειρα δώρα, για μένα και τους γνωστούς μας... να ξέρατε πόσο μας αρέσει να χαρίζουμε δώρα σε γνωστούς και αγνώστους ενίοτε... Η νύχτα έπεσε... τα παράθυρα κλείσαν... που λέει και το τραγούδι... Μα για μένα τώρα ξεκινά η ζωή... Κατέβηκα στα γρήγορα στο Πασαλιμάνι να φάω ένα ψαράκι γιατί μετά ήμουν καλεσμένος στον Αντώνη... τον γνωστό τραγουδιστή και φίλο από τα παλιά... έχει πρεμιέρα σήμερα και πρέπει να είμαι εκεί... Τότε ήταν που έπρεπε να με συνοδεύσει μια θεά δίπλα μου... έκανα τα σχετικά τηλέφωνα και το τακτοποίησα άμεσα... Το τι έγινε στο κέντρο δεν θα σας πω... θέλω δέκα σελίδες και κάτι... ήταν όμως μια βραδιά αξέχαστη για όλους... Γύρισα κατά τις τέσσερις σπίτι. Ευτυχώς πού έχω οδηγό αλλιώς θα ήμουν στο αυτόφωρο για το άτιμο το οινόπνευμα που έρεε στις μοβ φλέβες μου... Λέω να κοιμηθώ τώρα... Αύριο πετάω για Σαντορίνη είμαι νονός σε βαφτίσια γνωστής ηθοποιού, δηλαδή του γιου της... Θάνε όλοι εκεί... ακόμα και ο πρόεδρος...τι τιμή θεέ μου! Ξημερώνει και ο ήλιος θα βγει από την άλλη πλευρά... είμαι στην ταράτσα του σπιτιού μου αγναντεύοντας την ανατολή... πόσο ευλογημένος είναι αυτός ο τόπος σκέφτομαι και πόσο ευτυχισμένος νιώθω εδώ που ζω... για πάντα εδώ...