Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

επι.Δ

Επεισόδιο για πολλούς, για μύστες, και καθημερινούς! Πόρτες μεταλλικές,βαριές, μπαίνοντας το γκαζόν πράσινο, πλαστικό, καλοδιατηρημένο... σαν το αφεντικό, με τα τραβήγματα του, τα σκυλιά του, το προσωπικό οι σκλάβοι, οι προσταγές, και τόσα πολλά άλλα που όλοι γνωρίζουμε καθημερινά γύρω μας! Το αφεντικό είναι γυναίκα με παιδιά και σύζυγο, ζει το τώρα εντόνως, πολλά σχέδια για το αύριο και πολλά χρυσά στο λαιμό και στα χέρια! Στέλεχος κορυφαίο της κοινωνίας μας, ξέρει να δένει και να λύνει καταστάσεις, να διαχειρίζεται κρίσεις και κάθε λογής γεγονότα! Όλα τέλεια λοιπόν, εγώ είμαι ένας σκύλος της, πρώην που κατάφερα και πήρα μορφή ανθρώπου φεύγοντας απ'τον παράδεισο της! Τριγυρνάω τα βράδια στους δρόμους και τρώω ότι βρω, έξω απ' τα σκυλάδικα της νύχτας έχει πολύ τροφή εκεί, μόνο την νύχτα ησυχάζω, κρύβομαι απ' το φως, πονάω μέσα μου, έχω μια θλίψη για όλα και για όλους ατέλειωτη! Την μέρα χάνομαι επίσης στον ύπνο σε μισοσκότεινα σοκάκια, μακριά από τις ντουντούκες των εκκλησιών και τις κραυγές των λαϊκών αγορών. Είμαι σκύλος ράτσας και δεν καταδέχομαι να βρίσκομαι σε μέρη που δεν ταιριάζουν στην ποιότητα της ζωής μου...Υπομονή, υπερηφάνεια νάχεις και θέληση γι αυτό που κάνεις, και όλα τακτοποιούνται!.Ένα πρωινό με παγωνιά και συννεφιά βρήκα τυχαία το πρώην αφεντικό μου σε μια έρημη παραλία... όχι πολύ μακριά από την πόλη, ήταν μελαγχολική όπως πάντα,κάπνιζε και έπινε ένα κρασί πολλών χρόνων απ΄τα κελάρια της... ήταν τόσο μα τόσο όμορφη...
-Τι κάνεις ? Την ρώτησα από κοινωνικό ενδιαφέρον και όχι μόνο!
-Πεθαίνω δεν βλέπεις...
-Εσύ το διάλεξες, έτσι δεν είναι ?
-Ναι έτσι, κέρδισες εσύ λοιπόν, και εγώ έχασα...
-Μην το λες αυτό δεν βλέπεις πως είμαι σκύλος...
-Σκύλος ναι, αλλά ελεύθερος από όλα και όλους!
-Ελευθέρωσε με τελειωτικά αν θες,και μετά θα χαθώ για πάντα από την ζωή σου! Να γίνω άνθρωπος και γω σαν και σένα, να υποφέρω μαζί σου, έστω και μακριά σου, να κερδίσεις και συ την γαλήνη που τόσο ζητάς...
-Τόσο πολύ μ΄αγαπάς λοιπόν ?
-Ναι τόσο, τώρα μπορώ να το πω, έγινες πια η τροφή μου, χωρίς αυτήν δεν ζω ούτε στιγμή, υπάρχω απλά σαν ένας περιπλανώμενος κόπρος, χωρίς προοπτική και μέλλον, με ένα άθλιο παρόν!
Το ύφος της έδειχνε οίκτο, ή μάλλον ήταν χαμένη στην μέθη της... κουρασμένη, πονεμένη, έτοιμη να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Έσκυψε και με φίλησε τρυφερά... Μετά έσυρε το καλλίγραμμο κορμί της το ντυμένο στα χρυσά άμφια μιας μάγισσας με αργό ρυθμό προς την ήρεμη θάλασσα που την περίμενε σιωπηλά... σαν σκηνή από ταινία του Φελίνι... Βυθίστηκε αργά,αργά στο νερό και το μόνο που έμεινε να την θυμίζει ήταν η μπουκάλα το κρασί που επέπλεε στην επιφάνεια! Έγινα άνθρωπος, ξαφνικά σαν και σας, με όλα του τα κακά, με όλα του τα καλά και τα παράξενα χούγια... Μια φορά τον χρόνο περνάω έξω από τις μεταλλικές πόρτες της και σκέφτομαι... μόνο στην φαντασία μου δημιουργώ όμορφες καταστάσεις, αφού ποτέ δεν έζησα τίποτα μαζί της... πως θάταν δυνατόν άλλωστε, εγώ ήμουν ένας απλός καθημερινός σκύλος...

28/12/15 © γ.κ. "επίλογος Δ΄"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου