"Το ξέσπασμα" (στην σιωπή μας...)

Ποτέ μην ξεχνάς αναμμένο το τζάκι στο μισοσκόταδο,
υπάρχουν σπίθες που θα σε κάψουν...
θα σε αναγεννήσουν από την τέφρα σου...
ίσως να μην το ήθελες ποτέ... 
Στο μέσα χώρο το σκοτάδι βασιλεύει,
και στο μακρύ διάδρομο οι ανάσες μίας ζωής...
Θα πιεις, θα γελάσεις, θα ισοπεδωθείς... 
θα ξυπνήσεις περιστασιακά, θα πεινάσεις ξανά,
θα προδωθείς πάλι στο σύνολο της ψυχής,
θα φύγεις, θα ξανάρθεις, σιωπηλά θα λυτρωθείς!
Εγώ είμαι αυτός που θα σβήσω την δίψα σου,
τον βαθύ σου τον ύπνο θα λευτερώσω,
θα σου χαρίσω άπλετο γέλιο χειροπιαστό,
θα σε ισοπεδώσω υπέροχα στα δικά σου τα πάθη!
Θα σε ποτίσω το αμόλυντο νέκταρ των θεών,
αυτό που άλλοι λένε της κόλασης αιώνια χάρη,
στην εσχατιά της δικής μου ελπίδας θα σε κρεμάσω λάβαρο...
οικόσημο θα σε κάνω στο δικό μου βασίλειο της ουτοπίας!
Το ξέσπασμα θάνε η σύναξη των πλανητών στον Άδη,
η κάθοδος των δώδεκα θεών, όμορφη υποταγή...
θάνε στις θάλασσες του ουρανού ταξίδι μαγεμένο,
της άλλης μέρας ο καφές γλυκός σαν την ανατολή μου.
Σαν φύγει ξαφνικά η σπίθα, έφυγε...
τρέξε να την προλάβεις... στο μισοσκόταδο σαλεύει και ο Θεός!

© 2014 "το ξέσπασμα" giorgos kroustalis 19/8/14 2,23 στη σιωπή μας.