"Λευκό και γαλάζιο"

Μα... να μην νιώθεις κάτι, τίποτα!
Στην εξώπορτα του λευκού σου!
Τα πεζούλια καυτά δίπλα στην γάτα,
Οδυσσέα Ελύτη κέρασε με κρασί,
μέθυσε με, εξάγνισε με, διέγραψε με!
Μια σιωπή απόκρημνη σταλαγματιά,
τα σοκάκια στενάζουν στις ηδονές,
τα χνώτα μας αφομοίωσαν το γαλάζιο...
η σάρκα μας έδυσε στο μπορντό...
κρυσταλλένια τοπία, σε τυφλώνουν ανείπωτα,
η μαγεία και η συμφορά έκαναν τάμα!
Παραδομένος εχθρός του καθρέφτη μου,
πέρασαν οι οχθροί με λεηλάτησαν,
έκαψαν όνειρα, αμπέλι χωρίς τον καρπό μας...
αυτό που χωρίζει το άγνωστο απ' το γνωστό,
μία γατούλα που τρώει το ψαροκόκαλο,
ένα κατάρτι διαστολής της ψυχής μας...
το πρωινό φύσημα απ΄τα μάτια σου,
η άπνοια της ξέφρενης λογικής σου...
η άλλη μας μέρα, η χθεσινή, η αιώνια!
Ο ποιητής διαβάζει για τέρατα,
γράφει για ξωτικά, προδομένος θεός,
διαγράφει διαδρομές, ακυβέρνητα πάθη,
αντικρίζει δαίμονες, μάτια που κλαίνε,
σκύβει στο χώμα, διαλέγει την κόλαση,
θα διαλέξει πατρίδα, προορισμό... εξιλέωση,
κόκκινο ήταν το αίμα ή μήπως γαλάζιο....
το θυμάρι και η μέλισσα συμβιβάζονται...
και ο πόνος μου γίνεται διαδρομή!
Μα είπαμε κανένας δεν νιώθει κάτι,
ακόμα και η θάλασσα έσβησε από τον χάρτη!

© 2014 "λευκό και γαλάζιο" giorgos kroustalis 21/8/14