"Η κάθοδος"

στο μαύρο δωμάτιο, άνοδος...
δηλητηριάζω την ψυχή μου, κάθοδος...
στο πρεβάζι της ελεύθερης πτώσης μας συνοδοιπόρος, 
ουσίες και συνουσίες, εξουσίες και τριγμοί, κοράκια με ματωμένα νύχια,
ένα ηλιόλουστο πρωινό στην Αλόννησο μας ξέβγαλε το μίσος...
και τα λευκά παράθυρα κοιτάζουν το ολόγιομο φεγγάρι,
σαν ιέρεια της αβύσσου ξεχωρίζεις στο πλήθος,
με κέντημα διαφοράς συνειδήσεων ξεδιάντροπα σου δίνομαι!
Παραδίνομαι στο καυτό ανήφορο της πτώσης,
στο πεφταστέρι της θαλασσινής σου αύρας,
στο βαθύ σκοτεινό πέλαγο των ναυαγίων,
στις χρυσοστόλιστες καρδιές αθώων τεράτων και ξωτικών,
στα υπέροχα μάτια μιας αφέντρας θεάς των χρησμών,
στο μεταξένιο εσώρουχο μιας ανύπαρκτης ηδονής,
προσδοκώ τα ιερά και τα όσια να γίνουν κτήμα μου,
να στολίσω και να στολιστώ στους αιώνες...
να κρατήσω τα σκήπτρα μιας άγνωστης περγαμηνής!
Η άνοδος και η ερχόμενη πτώση στο κύμα που σκάει στα πόδια σου,
ένα χρυσό βότσαλο τυφλώνει τις διαδρομές μου...
με ξεθωριάζει σαν τον ήλιο στο χνούδι σου...
όλα τα στίγματα, δυό τρεις σταγόνες μαλλιών στο βρεγμένο κορμί σου,
ισοπέδωσαν τον ερχόμενο οιωνό, στο δείλι...
η κάθοδος ολοκληρώθηκε!

© 2014 "η κάθοδος" giorgos kroustalis 18/8/14 2,7 βαθιά νύχτα.