Όταν είδα στρωμένο το τραπέζι για έξι, θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια που το έστρωνε η μαμά μου για τέσσερις! Τα πράγματα έχουν αλλάξει!Οι μυρωδιές από το ζεστό ψωμί έχουν εξαφανιστεί! Μείναμε τρεις... Η μαμά πονάει, δεν στρώνει τίποτα πια.. Η απαγορευμένη σανέλ πικραίνει τα χείλη μου! Εγώ δεν την φοράω αυτή γιατί λένε είναι γυναικεία, αλλά έχω βρει μια καλή χύμα που μυρίζει πικραμύγδαλο... και είναι συγκλονιστική! Όλοι έχουν φύγει, ο καθένας για αυτό που ονειρευόταν! Αυτοί ξεκίνησαν νέοι τον δρόμο τα κατάφεραν, τακτοποιήθηκαν από νωρίς, πριν καταλάβουν ότι ο χρόνος τους τελειώνει, άλλωστε ποτέ δεν πίστεψαν ότι υπάρχει χρόνος με αρχή μέση και τέλος... Λοιπόν τα μαχαιροπήρουνα πρέπει να είναι τοποθετημένα σωστά, καθώς το κρέας κόβεται διαφορετικά αν είναι λάθος! Να στάξει και λίγο αίμα, στο πιάτο με τις χρυσές ρίγες από το μισοψημένο ζωντανό! Να πιάσει και η βροχή ξεπλένοντας κάθε κρυφό μυστικό που κυβερνά μέσα μας, να εξαγνιστούμε, μούσκεμα ως το κόκκαλο, και μετά να βυθιστούμε στην βαριά μυρωδιά της Αβάνας... Οικονομικοπολιτικά τα θέματα που θα καταπιαστούμε αναλύοντας τα σε φιλοσοφικό επίπεδο... Ο καθένας θα έχει να πει κάτι σημαντικό... Θυμάμαι ακόμα την σκηνή με το άδειο τραπέζι περιμένοντας τους αγαπημένους της ζωής... κάθε ματιά θάνε ένα χάδι, κάθε άγγιγμα μια προσμονή, μια κουβέντα θάνε ιστορική ανάλυση επικών διαστάσεων, κάθε χαμόγελο ένα ευτυχισμένο τέλος... και η βροχή; η βροχή δεν θα έρθει ποτέ! Εκεί κατάλαβα τα πάντα!Εκεί είδα το πριν, το τώρα και το μετά! Στο στεγνό περιβάλλον. Το αυστηρά χρωματικό συνονθύλευμα! Το σιωπηρό τετραγωνισμένο τραπέζι, κοφτές γωνίες, ξυράφια, ρυθμικά συντονισμένο για δόξες και ευτυχίες, φαγοπότια και συμφωνίες! Εγώ, κοιτώ, απλά κοιτώ και θαυμάζω, την απουσία μου εγώ δεν την επέλεξα, ούτε καν την παρουσία μου επιδίωξα να υπάρχει, ίσως τότε που ήμουν νέος διάλεξα λάθος δαίμονα... Ο Πλάτωνας είχε δίκιο!Ποτέ δεν διάβασα Πλάτωνα, ούτε Σοφοκλή, ούτε Ευριπίδη, Όμηρο, και όταν είχαμε αρχαία καθόμουν στο μάθημα γιατί ήμουν ερωτευμένος με την Μαριάννα την καθηγήτρια! Και όμως η σανέλ νούμερο πέντε ήταν πάντα το αγαπημένο μου άρωμα! Στην συλλογή μου έχω αρκετές! Έχω και γω ένα υπέροχο σερβίτσιο φαγητού χωρίς χρυσή ρίγα, με σχέδιο όμως διαχρονικό... Απ΄ την άλλη κόβω το κρέας με το αριστερό χέρι, και από παιδί κλοτσάω την μπάλα με το αριστερό πόδι... κοιτάζω την δύση συχνά, την ανατολή συνήθως άϋπνος, σκέφτομαι συνέχεια τόσα πολλά, μα τόσα πολλά, άπειρες σκηνές περνούν από το μυαλό μου, και με συναρπάζουν ακόμα, με διδάσκουν, με επαναπροσδιορίζουν... Οι σκηνές εναλλάσσονται σε πράξεις, δημιουργικές, πάντα με ένα κίνητρο και ένα κρυφό, μυστικό νόημα που θέλω να το ανακαλύψεις εσύ, εκεί έξω... να το κάνεις δικό σου, να με νιώσεις, να με πιστέψεις, να με αγαπήσεις, να με δεις... Πως θα τοποθετηθώ εγώ στο τραπέζι των έξι! Που θα κάτσω, με ποιον... πως θα φάω, τι... Τα παιδικά χρόνια δεν επιστρέφουν με τίποτα! Δεν θα αρχίσω από την αρχή, ποτέ! Κάθε σιωπή έχει και την κραυγή της... η δύναμη απουσιάζει για να ακουστεί παντού! Η δύναμη των άλλων... όχι η δική μου... Όλοι και όλα διαλύθηκαν μόνο το τραπέζι των έξι μένει να μου θυμίζει πολλά σημαντικά και ενδιαφέροντα πράγματα.. μα και αυτό είναι απλά μια ψηφιακή φωτογραφία! Τα χιλιάδες μάτια που κοιτιούνται μεταξύ τους ξέρουν... Οι χιλιάδες αναπνοές που διασταυρώνονται τυχαία, ξέρουν... Οι θεοί ξέρουν... Εγώ σήμερα δεν θα δω την ανατολή ξανά, κουράστηκα, νύσταξα, και έχω μια γεύση πικραμύγδαλου στο στόμα... Αύριο όμως, μπορεί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου