Ναι περνούσα απ' έξω, καθώς ήμουν ακόμα παιδί και παρατηρούσα το κάθε τι!... Μέσα και έξω στο καταπράσινο γρασίδι, χαχανητά και μουσικές τζαζ! Ονειρευόμουν το δικό μου εξοχικό, τα δικά μου λικέρ, τις δικές μου μυρωδιές καρύδας, τις όμορφες παρουσίες, τα νυχτερινά μου ατέλειωτα βράδια... Μετά ήρθαν όλα, μετά από χρόνια, σκληρά, ποτισμένα με κάθε λογής οινόπνευμα, με άπειρα χαχανητά και σκληρές φωνές πόνου, μα και ερωτικές φυγές,κραυγές, μεταμορφώσεις ως το άπειρο, με μυρωδιές μεθυστικές,εθιστικές, υπέροχες ουσίες, πολύχρωμες, σε ταξίδια του καναπέ και του βρώμικου δρόμου της επιστροφής στο σπίτι... με μουσικές άλλοτε φευγάτες και ονειροπόλες, άλλοτε να γρατζουνίζουν την αθώα ψυχή μου! Στο κάτω κάτω ζούσα την ζωή μου όπως με ήθελε αυτή! Παραδομένος και εκστασιασμένος για το τι ήμουν ικανός να ζήσω, το τι ήμουν έτοιμος να κάνω... Τα είδα όλα, τα έζησα! Και ο χρόνος κυλά πάντα εις βάρος μας, εις βάρος της σάρκας, της ψυχής που τσαλακώνεται, της γύρω σου επαφής... Τα λίγα χρόνια που ήμουν στην Κάρυστο, λίγο πιο έξω από την μικρή τότε πόλη υπήρχε η βίλα του Λουμίδη, με κάγκελα άσπρα γύρω γύρω -αν θυμάμαι καλά- και κάπου εκεί σε ένα μεγάλο κλουβί -λίγο πιο πέρα απ' την πισίνα-, δυο παπαγάλοι εξωτικής ομορφιάς, τεράστιοι αγνάντευαν την θάλασσα της παιδικότητας μου. Ναι περνούσα απ' έξω συχνά, μόνος με κοντό παντελονάκι και μια αγγελική ψυχούλα... Το τέλος είναι ακόμα μακριά, και το εξοχικό δεν υπήρξε ποτέ για μένα. Οι μουσικές έρχονται και παρέρχονται οι αισθήσεις και τα όνειρα κυκλοφορούν κάθε στιγμή! Τουλάχιστον μέχρι τώρα!
© 25/7/14 "λευκά κάγκελα" giorgos kroustalis.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου