"54k"

Πρωινή σιωπή!Ξανά... Πίσω από το πράσινο τοίχο μιας κατεστραμμένης εποχής δογμάτων και ιδεών! Ξανά... μέσα από λευκούς τοίχους και παραθύρια μισόκλειστα χάνομαι... Με την πρώτη ματιά διακρίνεις την φθορά του χρόνου! Μα όχι, η αλήθεια είναι άλλη! Αναγνωρίζεις αμέσως το αντικείμενο του πόθου σου! Το ζητάς πολύ, ξανά και ξανά, το ποθείς απλώνοντας κάθε σου κύτταρο να το αγγίξεις... Ο καυτός μας ήλιος διαχωρίζει την λευκή σάρκα από τα σπαρτά! Πράσινα, φουντωτά κλωνάρια μια άλλης ζωής, χαμένης στο ηχητικό πέρασμα του λόγου! Μας έκλεισαν σε λαμπερά παλάτια, σε κλουβιά με χρυσά πόμολα και πολυέλαιους, μας ξεγύμνωσαν, μας φίμωσαν και μας παρέδωσαν στους εξεταστές μας, τους ιερούς, τους άγαμους θύτες! Εμείς γυμνοί και απροστάτευτοι μα με ψυχή χορτάτη και όνειρα διαχρονικά, κοιτάξαμε πέρα από την φθορά του χρόνου, μακριά σε έναν ορίζοντα, με δρόμους λευκούς ντυμένους ροδοπέταλα, μουσικές ασύλληπτες για την ψυχή μας, ανάσες ευλογημένες, δημιουργήσαμε ζωή, κάναμε τέχνη την ζωή μας... μεταμορφωθήκαμε υπέροχα! Έσμιξαν τα χέρια, περπατήσαμε στην λεωφόρο, έγιναν ένα τα κορμιά, δακρύσαμε, και είδαμε χρώματα φωτεινά, και μυρωδιές νιώσαμε μιας άλλης πραγματικότητας! Ξαφνικά ανοίγω τα χέρια στο πουθενά, κοιτώ κάτω το τέλος μου, είμαι στο χείλος ενός γκρεμού, έξω, έξω στην άκρη και είμαι έτοιμος να βουτήξω στο κενό! Ελεύθερος θα έλεγα ως προς στιγμήν! Ασήμαντος μπροστά στο απέραντο γαλάζιο γης και ουρανού! Θα αφήσω πίσω το μαύρο σου πέπλο, εκείνο που όμορφα σκεπάζεις τα λευκά σου σημεία, εκείνα που με ταξίδεψαν, με χόρτασαν και με έκαναν να με πιστεύω! Και ξαφνικά πάλι σαν μια απρόσμενη καταιγίδα, ένας τυφώνας αναπάντεχος, στοβιλίζοντας με, με αρπάζει από το χείλος του γκρεμού και με προσγειώνει απαλά, (σοφτλυ θα έλεγε ο ξένος ποιητής), στο αχανές σιωπηλό διάστημα! Σε όνειρα και παραισθήσεις γλυκές, πολύχρωμα ζαχαρωτά και γλειφιτζούρια κάθε λογής με γλυκαίνουν, γυρίζοντας με στην παιδική μου αθώα εποχή... Το τράβηγμα του χρόνου! Όνειρα γλυκά, αναγκαία, ονόματα αγαπημένα, καθημερινές στιγμές όμορφες που μας κάνουν να γελάμε ασύστολα... σαν δύο αθώα, μικρά ερωτευμένα παιδιά! Κάθε πρωινή σιωπή έχει την φωνή της, την ανάσα της, τις αισθήσεις που ποτέ δεν έπαψαν να κυριαρχούν μέσα μας... Πίσω από κόκκινα σατέν, μέσα σε πράσινα τοπία αγάπης, δίπλα σε μαύρα μεταξωτά, αντικρίζω την λευκή σου αναπνοή, διακρίνω υπέροχες καμπύλες και πόρους που πάλλονται στο υπέροχο φωτεινό μας ξημέρωμα! Όλα γίνονται ένα και το ένα φαντάζει σαν εικόνα υπερυψηλής ανάλυσης που ξεπερνά τα 4k. Δεν θέλω ποτέ να πατήσω το οφ της εικόνας αυτής... ούτε καν το πόουζ... φοβάμαι πως θα χαθώ για πάντα στα άγνωστα μονοπάτια της τεχνολογίας... Και θα ξεχάσω και θα ξεχαστώ. Θέλω αύριο που θα ξημερώσει ξανά να πιω ένα γλυκό, ζεστό καφέ μαζί σου... και να έχει ήλιο... και να ακούσω ξανά τα τζιτζίκια να τραγουδάνε για μας...  

54k © 6/8/2014 g.k.