Καλοκαίριασε και οι αδυναμίες φαίνονται στο πρόσωπο πίσω από την ματιά που κοιτά στο χαμένο μου σούρουπο! Διακρίνω απορίες, ανιχνεύω σκέψεις αινιγματικές, με αεράκι θαλασσινό, καθόλου εφιαλτικό, απλά ανατριχιάζει τους πόρους μου, ξεσηκώνει στιγμές χαμένων σκηνών, ανεκπλήρωτων... απλά με γυρίζει εκεί που ποτέ δεν πήγα... Σκύβοντας το κεφάλι μου στην χρυσή άμμο διακρίνω τους πόθους της προηγούμενης μέρας, εκείνης που έφυγε ανεπιστρεπτί, της μοναχικής μου νύχτας εκείνης που χόρτασε ο διάβολος αντιρρήσεις, και έκλεψε τα όνειρα μιας πληγωμένης ψυχής... Γιατί η ψυχή έχει την πρώτη σημασία... Μετά έρχονται οι λέξεις, τα λόγια, οι υποσχέσεις, να τάζεις τον ουρανό με τ' άστρα και ας μην είναι δικά σου... Να στάζεις αρώματα και πικραμύγδαλο πάνω στο γλυκό του κουταλιού της γιαγιάς! Ξέρεις μου είπε κάποιος πως όλα εδώ θα μείνουν για πάντα στο πέρασμα του χρόνου, και γω και συ θα γίνουμε σκόνη, μια στάχτη γκρι, άοσμη, που θα σκορπιστεί στο Αιγαίον πέλαγος... απλά μου είπε γελώντας γιατί δεν υπήρξε ποτέ... αυτά είναι φωνές στο σκοτάδι, φωνές στο τίποτα, στο ποτέ... Και που ως τότε μου είπε, ως τότε θα ακούσω πολλές φορές το ίδιο τραγούδι, αυτό που μας κάνει να περιπλανιόμαστε εκεί που δεν πήγαμε ποτέ, που τα νερά τυρκουάζ ζαλίζουν τα κύτταρα και σαγηνεύουν δαίμονες και θεούς... Θα βουτήξω στην αμόλυντη πηγή του έρωτα, θα εξαφανιστώ αιώνες στην κόλαση του παραδείσου, θα επιστρέψω βασιλεύς των βασιλέων και θα κυβερνήσω το είναι μου και σένα που θάσε δίπλα μου... όποια και νάσε, όπως και νάσε... Σαν έσταξαν τα δάκρυα από τα καστανά μου μάτια, ένιωσα την ερημιά του τοπίου, την κλωστή που περνάει από την βελόνα και κεντάει έργα τέχνης διαχρονικά! Κοίταξα μέσα από την τρύπα της βελόνας και είδα πολλά, μα φοβάμαι να τα αναφέρω... Δεν έχω ήχο, δεν έχω υλικό δημιουργίας, δεν έχω το μόνιμο φως που μια έρχεται και μια φεύγει τυραννώντας καρδιές, σάρκες, και όνειρα, στο πέρασμα της σκιάς σου τα φεγγάρια υποκλίνονται, στο πέρασμα της φωνής σου τα κορμιά λυγίζουν, στο πέρασμα της ανάσας σου οι φλέβες εκρήγνυνται και όλα γίνονται κόκκινα... μονότονα και ψεύτικα έργα ολκής... Στην άμμο όλα δείχνουν αλλιώς ακόμα και η μουσική... ακόμα και οι ανάσες μας... ακόμα και εγώ!
"El Corazon" © 28/5/14 γ.κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου