Όταν ακούω τα πουλιά να μιλούν, κλαίω! Όταν ακούω χιλιάδες ζωές που απλά περιμένουν κλαίω! Όταν βλέπω την μουσική στο μπαλκόνι της ιστορίας που γράφει όνειρα, κλαίω! Σαν νυχτώνει στις παγωμένες ανάσες μας, κλαίω! Και όταν ο σκοπός γίνεται επιτέλους ουράνια γαλήνη, κλαίω! Μα και όταν σε αγαπώ μονόπλευρα, συγκλονιστικά, κλαίω! Τώρα τελευταία κλαίω πολύ και παντού! Η επιστήμη έχει απάντηση γι αυτό. Πληρώνεις και την μαθαίνεις. Αν θες... Αν όχι, κλαις μαζί μου... Βλέπουμε ένα υπέροχο παρελθόν, κοσμογονία ψυχών και κλαίω! Χιλιάδες γκριζόμαυρα περιστέρια πετούν στο κατακάθι της επόμενης μέρας και με κάνουν να κλαίω. Όπου και αν κοιτάξω, όπου και αν σε ψάξω απίθανε εαυτέ μου με κάνεις και κλαίω, ακόμα και με την επιτυχία μου κλαίω! Εσύ που με κοιτάς και γελάς με κάνεις και κλαίω. Κουνάς το κεφάλι σου λυπημένα, θλίβεσαι με τον πόνο του άλλου ποτέ; Κλαίω! Σαν με ακούς μόνο και γυρίζεις στα σκοτάδια της χαμένης σου αθωότητας με κάνεις να κλαίω! Κάποιες φορές κλαίω μαζί σου, όταν το αποφασίσεις να πετάξεις εκεί που δεν έφτασα... εκεί που θέλω... αλλά δεν γίνεται... εκεί που προσπαθώ αιώνες τώρα... μάταια όμως... Κανείς δεν μπόρεσε να προφέρει την λέξη αγάπη πραγματικά, ποτέ... και αυτό με κάνει να κλαίω! Ποτέ δεν έκλαψα όμως όταν αντίκρισα την ψυχή μου στον καθρέφτη, όταν είδα μέσα από το μάτι μου τι κοιτάω, και τι αναζητώ, όταν μίλησα με την σιωπή, την απεραντοσύνη του σύμπαντος. Θα ξημερώσει και αύριο η ίδια παγωμένη, ψυχρή ψυχή και γκρίζα μέρα μου και αυτό με κάνει να κλαίω!
© 6/2/14 γ.κ. "Vounisisos erotikos" http://youtu.be/nIkghKtjYy0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου