"nature 2014"

Φυσικά όχι! Κανείς δεν μπορεί να νιώσει τον παγωμένο αέρα στις φλέβες του, να ρέει, σαν την καυτή λάβα μιας βασανισμένης ψυχής! Κανείς δεν θέλει να τον χτυπούν οι ψυχρές ριπές της βροχής του χειμώνα, δίπλα στο μεγάλο μοναχικό πλατάνι της σιωπής. Ούτε να ξενυχτά ασκόπως διαβάζοντας τους σαλεμένους ποιητές... Τόσο μάλλον να ακούει ανούσιες μελωδίες, νομίζω πως αυτό πάει πολύ! Κανείς δεν κοιτά αληθινούς καθρέφτες που λάμπουν στο μισοσκόταδο, σκιάζεται, δεν ρίχνει ζεστούς αχνούς στις παγωμένες παλάμες του... τις χώνει στις φαρδιές τσέπες του και κατηφορίζει στο παρκαρισμένο του όχημα! Αυτό που θα τον οδηγήσει ακόμα μια φορά, ψυχρά στην φαντασμαγορική ζωή του... Ούτε ποτέ θα ακούσει την σιωπή να του μιλά γλυκά και ευτυχισμένα, το θρόϊσμα των φύλλων, το πέρασμα μιας πεταλούδας... η βουή της τεράστιας αίθουσας πέφτει σαν ταφόπλακα σε λησμονημένες ζωές που επιτέλους έχουν ολοκληρώσει το κύκλο τους! Με πιάνει όμως πότε πότε μια θλίψη, εξωτερικής προέλευσης, τα μάτια θέλουν να κλείσουν να μην βλέπουν συνέχεια το λεπτό πάγο που είναι έτοιμος να καταρρεύσει το οικοδόμημα της επιτυχίας, θα ακούσω όμως τον τεράστιο θόρυβο, θα τον νιώσω το ξέρω... την βουή αυτή που χρόνια συσσωρεύεται σε ζωές, ψυχές, καρδιές, άλλοτε ραγισμένες, κρυστάλλινες μεταλλάξεις από μια ζωή ουτοπία! Και έτσι έχω τα μάτια μου ανοικτά, κάποιες φορές κλαμένα, με πονούν, οι ρυτίδες έρχονται με το πέρασμα όχι του χρόνου, αλλά του πόνου, κάποιες φορές θέλω να πνιγώ στην σιωπή μου, κάποιες άλλες να ουρλιάξω χωρίς κραυγή, να διαμαρτυρηθώ. Μάταια όμως, είμαι καρφωμένος για τα καλά στο εγώ μου... Και μόνο η κίνηση αρκεί! Θα αρκούσε πολύ πιθανόν, ίσως και όχι... Είχα πει παλιότερα πως θα μείνουμε δύο- τρεις... Έκανα λάθος... Θα μείνουν χιλιάδες, οι λίγοι θα φύγουν τελικά, θα ξεχαστούν, θα είναι σαν να μην υπήρχαν ποτέ... Οι δαχτυλοδειχτούμενοι. Μεταξύ μας, γι αυτό γράφω και γω διάφορα κείμενα, αυτά... λένε οι σοφοί... πως μένουν αιώνια... Τι ματαιοδοξία ε! Δεν είναι μόνο η νυχτιά, είναι και η μέρα ίδιες, ψυχρές σαν την κόλαση, όμορφες σαν το παράδεισο κάποιες φορές... σε αυτούς που μπορούν ακόμα και ρίχνουν αχνούς από το στόμα της σιωπής στο στόμα της αβύσσου... στο εσωτερικό των χεριών τους... Κανείς δεν τα χρειάζεται όλα αυτά. Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχουν! Φυσικά και όχι!

© 1/2/14 γ.κ. "nature 2014"