"5"

5

Με βομβαρδίζει η τεχνολογική ανάπτυξη τόσο δυνατά με ριπές - εικόνες πολύχρωμες και υψηλής ανάλυσης, όσο η πολύτιμη βροχή μου τώρα! Γυρίζοντας το βλέμμα ψηλά, κάτω από το φως του προβολέα της παγκόσμιας σκηνής, ο γκρίζος μου ουρανός σκορπίζει ασύστολα τα δάκρυα του στους χαμένους... Εμάς... Αυτούς, τους άλλους... Ακόμα και στους αόρατους σαν και μένα ο θεός κερνάει απόλαυση κάποιες στιγμές! Και ο διάβολος περιμένει στην γωνιά να σε ξαναξεσκίσει κάποια ώρα καλοκαιρινή κάτω απ' το φως του ήλιου. Πέφτει λοιπόν ρυθμικά, σαν ένα βαλς σε όμορφο παρκέ γυαλιστερό, του παρελθόντος, σαν θειάφι που με δηλητηριάζει απαλά προσφέροντας ένα θεσπέσιο τέλος! Για όλους έχει ο παντογνώστης ένα τέλος. Μοιράζει πόνο κάθε μέρα εκδικητικά, επιδεικτικά, σου λέει ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε συ; Τώρα θα δεις το μεγαλείο μου! Ουρλιάζουν οι γάτες ερωτεύονται, και τα σκυλιά κρυμμένα κάτω από τις σκάλες του παράδεισου, στις άγνωστες πτυχές μας οι φύλακες άγγελοι συνωμοτούν να μην προσφέρουν θλίψη! Μάταια! Ανοίγει το κρανίο στα δυό και χύνονται χιλιάδες γραπτά και δοκίμια του παρόντος, αναμνήσεις του παρελθόντος και κάπου εκεί κρυμμένο καλά το γονίδιο της αγάπης και της υπομονής το θάρρος, ξεφεύγει, θέλει να τα πει, δραπετεύει, για άγνωστους εγκεφάλους, πρωτοποριακούς, αυτούς που ζουν ψηλά εκεί, στα δένδρα δίπλα τα αϊθάλη, και στα στενά με τους χαμένους πύργους! Αυτοί μόνο καταλαβαίνουν! Πέφτει λοιπόν ρυθμικά, μονότονα θα έλεγα, και τόσο αγαπημένα. Μου τρυπάει το κόκκαλο, στέκεται πάνω στο κορμί μου, με δροσίζει καυτά, κατρακυλάει στα μάτια μου, φτάνει στο στόμα μου, την γεύομαι στην κάθε σταγόνα της, ξεφεύγω μαζί της στους δρόμους της, τους πλημμυρισμένους κόσμους της, γίνομαι ένα με εκείνη! Ανοίγω τα μάτια και την βλέπω να χάνεται στην στροφή του δρόμου βρεγμένη και αυτή να με αφήνει μόνο με την βροχή μου. Αυτή, η βροχή, η αγάπη μου, όλα στο μυαλό είναι, όλα στο κείμενο που δεν θα το διαβάσει κανένας, γιατί δεν τους αρέσει η βροχή... κάποιοι λατρεύουν άδικα τον ήλιο...

(συνεχίζεται)...