"4"

4

Έτσι λοιπόν έσβησα όλα τα φώτα αμέσως, να ακούσω την ανάσα της βροχής, μιας και μου έκανε ξανά την χάρη να αρχίσει την συναυλία της λίγο πριν το ξημέρωμα... του εχθρού του ήλιου, και να νιώσω τις φλέβες μου να ρέουν μαζί της. Ακούω, ξανανταμώνω τις ονειρεμένες μου νύχτες με τους παθιασμένους έρωτες της παιδικής μου ηλικίας, όπου έτρεχα μόνος στους βρεγμένους δρόμους να σε ξαναβρώ, δηλαδή τώρα, ξανά, που έπιασε μια απαλή νωχελική ψιχάλα, με έναν υπέροχο ήχο πάνω σε μουσαμάδες αιματοβαμμένους, πάνω σε λαμαρίνες βελούδινες και σάρκες λεπιδοκομμένες με μια καλλιτεχνική τελειότητα. Τώρα, πριν, αύριο, δεν έχει σημασία... Μετά ακούς τον μονότονο ήχο της συνεχόμενης σταγόνας στο άγνωστο λούκι, της ζωής μας; της ψυχής μας; της απέναντι ίσως επταώροφης λευκής φωλιάς ρημαγμένων ψυχών, πρώην γελαστών και καρποφόρων ανθρώπων... όπου το πετσί δένει με το κόκαλο, και το πρόσωπο σμίγει με την απελπισία! Ζοφερός ο κόσμος και ο χαρακτήρας μας... Τα φοβερά λαμπιόνια στα δεξιά μου όπως κάθομαι σιωπηλός, τα πολύχρωμα κύτταρα ανάτασης και ηθικής θαλπωρής με τυλίγουν και αποσπούν το νου μου μέσα στο σκοτεινό τούνελ που έχω περιέλθει από καιρό, από την υπέροχη ηχητική πανδαισία που δημιουργεί η πτώση της βροχής αναμεμιγμένη με των κάθε λογιών ήχους των ψυχρών μηχανών της λεωφόρου... μα η ψυχρή ψύχρα τυλίγοντας τα λευκά μου πόδια με επαναφέρει στην στάση εμβρύου που τόσα χρόνια απολαμβάνω στο πέρασμα του χρόνου! Έπαψε η άτιμη, σιωπή ξανά, έπαψε η βροχή μου, η επαφή μου με τα πάντα, αλλά σηκώθηκε βοριάς το νιώθω στο πρόσωπό μου, το ακούω στο σκοτάδι έξω στην λησμονιά σας, στην υπέρτατη ηδονή ενός άγνωστου πολέμου με τον εαυτό μας... με τους εφιάλτες σας... Καταλαβαίνω τα πάντα, και υποκλίνομαι στα πάντα και στην αγαπημένη μου μανία της φύσης... Καταλαβαίνω και εσένα εκεί έξω... Δεν θέλω τίποτα άλλο να πω τώρα, ίσως αργότερα...

(συνεχίζεται)...