"no more tears"

Θέλει να καλπάσει,
να σχίσει τους ουρανούς με την ρομφαία της,
με τα δώρα της να με ταξιδέψει,
με την θωπεία της να με μαγέψει
να ονειρευτεί πραγματικά,
να πιει νερό από την βρύση της 
να ολοκληρώσει επιτέλους τις ηδονές της...
να εξαγνιστεί, και πάλι από την αρχή!
Θέλει να κυριαρχήσει,
στο δικό της πεδίο να συνταράξει,
και στον δικό της τον άγγελο να ορκιστεί,
να βυθιστεί στα πελάγη που δεν γνώρισε,
με την γοητεία της να βασιλέψει,
να παλέψει με τον ήλιο της Ανατολής,
η μελαγχολία της να πάψει να επικρατεί,
στα πεδία της μάχης να πέσει σαν ήρωας,
όπου μνημείο διαχρονικό να υπάρξει!
Μα εγκλωβίζεται,
την κρατά ένα αόρατο σύρμα,
πνίγεται θέλει αέρα θαλασσινό,
την δεσμεύει μια παλιά συνταγή,
το χρυσό της το τάμα στον άγιο μια Κυριακή,
όπου τριγύρω οι ύαινες να φυλάνε,
και όπου οι τοίχοι αδιάβατοι, υστερικοί,
δεν βλέπει το φως δεν έχει διέξοδο,
ματωμένη ζητά το βραβείο...
λουσμένη σε πελάγη χρυσόσκονης το αντέχει,
και μάταια, το καλπασμό ποτέ δεν θα βρει,
σαν ξωτικό στις νύχτες πνιγμένη,
στην κόλαση και στον παράδεισο παραδομένη,
αναζήτηση και αναμονή,
αιώνια προδότης και προδομένη
Η γυναίκα!