απολογία Α'

Λοιπόν όλα τα καυτά θέματα καίγονται στην καυτή κόλαση. Η καυτή γυναίκα η ίδια η κόλαση πάντα παρέα με τον διάβολο ή αλλιώς ο ίδιος ο διάβολος επιμένει στο αόρατο παιχνίδι της... το δελεαστικό, το πανάρχαιο δόγμα μιας άλλης αντίληψης εξωπραγματικής αποκάλυψης, ένα ξεγύμνωμα εσωτερικό, οι καθρέφτες της νύχτας καταρρίπτονται, θρυμματίζονται μπροστά στην δύναμη του πυρός... δεν λέει μια καλή μέρα, μια καλή νύχτα, δεν το αντέχει, δεν θάταν αλλιώς ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ο μανδύας του παραδείσου έχει να κάνει με την εξουσία. Με σκεπάζει καυτά στο κορμί μου, οι χιλιάδες μου πόροι εκσφενδονίζονται στη Μεσόγειο, αποκαθήλωση συνοπτική και εθελούσια καταδίκη! Με ή χωρίς την τελειωτική θανατική μας καταδίκη υπάρχουμε στο μισογκρεμισμένο στερέωμα, ερείπια μιας άλλης ζωής, άγονης, άψυχης, χωρίς νεύρο και παλμό! Στο μικρό μου καλοκαιρινό σπίτι μες στο σκοτάδι του δωματίου ψηλαφώντας της ηδονές μου αντικρίζω τον διάβολο. Με συναρπάζει το απαλό του δέρμα καθότι έχει αλλάξει μορφή πλέον... Δεν με τρομάζει πια... ποτέ δεν με τρόμαζε άλλωστε ποτέ... πάντα ήταν φιλικός και αγαπημένος... όπως ο θάνατος... αυτός που ζούμε κάθε τόσο στις ζωές μας, και τον αντιμετωπίζουμε με κλάμα, θλίψη, πόνο και πολύ μουσική... πολύ σκέψη και καθόλου αναζήτηση! Έτσι λοιπόν θαυμάζοντας τον λεγάμενο, μιας και είναι σε θέση ισχύος γίνομαι φίλος, εραστής θάλεγα των ψυχών μας... γιατί μην νομίζεται και ο διάβολος έχει ψυχή και αυτός πονά και υποφέρει... όταν δεν κερδίζει! Εξαφανίζεται στα δικά του μονοπάτια, αυτά που ο ίδιος έχει ιδρύσει με τις κλειστές πύλες της γνωστής μας κόλασης, αυτής που μπορεί να είναι στο απέναντι κτήριο που εσύ τώρα αφηρημένος κοιτάς... Εξουσία και έρωτας, έλξη και ηδονή... κορύφωση και λησμονιά... επιστροφή στα άγια εδάφη μας, με τη ζάλη από το λιβάνι να καίει στα στενά σοκάκια της ανοχής, στα απόμακρα όνειρά μας... στα εντελώς κρυφά μας εσώψυχα, αυτά που εσείς εκεί έξω αρνείστε να δείτε στου ήλιου το φως, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή αγνοείτε τι είστε και τι νιώθετε... απλά μοντέρνα ζείτε και πολλαπλασιάζεστε... μάταια και ανούσια χωρίς καμιά αιτία... Συνεχίζεται, στο σκοτάδι μου, στο μαύρο μου δωμάτιο το παιχνίδι των λυγμών, το ταξίδι των απολαύσεων, και η ανέξοδη επιστροφή μου στη μήτρα από όπου προήλθα! Ο θάνατος και ο Θεός μας, ο διάβολος και ο άνθρωπός μας, η μυστική μας έλξη ένα θανατηφόρο τσίμπημα κουνουπιού μιας τόσο μικρής ψυχούλας κλείνει το κεφάλαιο που λέγεται απολογία!