"Το μέρος πέρα από τις ρεματιές!" Α'

Υπάρχει ένα μέρος... πέρα από τις ρεματιές,
εκεί που ήταν παλιά ένας μοναχικός ανεμόμυλος!
Τώρα μόνο λιμνάζοντα ύδατα και ανάσες βιαστικές,
να προλάβω να τελειώσω μη με δει ο κληρικός του χωριού!
Ξεκινάς με όνειρα,
καταπίνεις τα πάντα στο πέρασμά σου,
πέφτεις με το κεφάλι στο πάτωμα, σε ματώνουν...
πονάς και σφίγγεις τα δόντια σου...
λες είναι η πρώτη φορά θα περάσει!
Την επόμενη μέρα δεν κοιτιέσαι ούτε στον δικό σου ορίζοντα...
κυοφορείς το πρώτο σου φίδι...
περνάς στο επόμενο... και ξανά...
Αφήνεις τα όνειρα, χάνονται...
λατρεύεις τις ριπές σου τις βίαιες,
σε λατρεύουν και αυτές...
δοξάζεσαι και υποκύπτεις στο άπιαστο...
θες όλα να τα αλλάξεις...
το φίδι αντέχει σε όλες τις σκέψεις σου,
ζαλίζεσαι, πίνεις καπνό, λευκή σκόνη με φωτοστέφανο!
Χάνοντας την πραγματικότητα,
βυθίζεσαι στην ουτοπία την ατμοσφαιρική,
λατρεύεις την Γκουέρνικα με χυμό ανανά,
διαβάζεις τον φιλάργυρο του Μολιέρου, ταυτίζεσαι...
στις πυραμίδες εναποθέτεις το μέλλον σου,
ξεχνάς τις ρεματιές και την βίαιη προσαρμογή...
Υπάρχει ένα μέρος... πέρα από τις ρεματιές,
μέσα σου μόνο... βασιλιάς είσαι και κυρίαρχος των πάντων...
ο νομοθέτης και ο ευπατρίδης φιλόσοφος...
η παραμόρφωση αισθητή στα μάτια σου τα φωτεινά,
τα χαμόγελα σπαρακτικά... ο επιτάφιος θρήνος μια φάρσα...
τόσα μαύρα σακάκια με πνίγουν ολημερίς...
τόσα μυαλά σκουριασμένα... σατέν οι πτυχές τους και σάβανα...
στο κρασί μας ελπίζω να εξαγνιστώ... να ορθοποδήσω...
πάνε έρχονται τα μαντάτα των ψεύτικων προσμονών...
το δικό σας καλούπι πρέπει να εξαφανιστεί... και το φίδι...
και όλα τούτα μωρέ ... δεν έφθασαν μια ζωή να τη θάψω...
να την αφήσω στο χώμα νεκρή να χαθεί, να σκουληκιάζει...
οι εικόνες, κάθε στιγμή που περνά,
οι ανάσες, κάθε ζωή και ξανά...
κλεισμένος στον μοναχικό ανεμόμυλο,
πέρα στις ρεματιές των ψυχών μας... ο ήλιος μου κόκκινος...
όχι με αίμα... όχι με θάνατο...

συνεχίζεται... "Το μέρος πέρα από τις ρεματιές!" © γ.κ. 2013