"Η ΠΡΙΓΚΊΠΙΣΣΑ ΝΎΧΤΑ"

Ένα κοράκι πέταξε σε μένα
κρατώντας τις αποστάσεις του.
Ένα τόσο περήφανο δημιούργημα.
Είδα την ψυχή του, ζήλεψα την περηφάνια του,
αλλά δεν χρειαζόμουν τίποτα απ' ότι είχε!
Μια κουκουβάγια ήρθε σε μένα
γέρικη και σοφή...
Διαπέρασε την νιότη μου.
Έμαθα τους τρόπους της, ζήλεψα τις  αισθήσεις της...
αλλά δεν χρειαζόμουν τίποτα απ' ότι είχε!
Ένα περιστέρι ήρθε σε μένα
χωρίς κανένα φόβο...
Κάθισε πάνω στο χέρι μου,
άγγιξα την γαλήνη του, ζήλεψα την αγάπη του...
αλλά δεν χρειαζόμουν τίποτα απ' ότι είχε!
Ένας κύκνος κατάλευκος ήρθε σε μένα...
η λίμνη αντανακλούσε την γλυκιά ομορφιά του.
Φίλησα το λαιμό του, θαύμασα τη χάρη του!
Αλλά δεν χρειαζόμουν τίποτα απ' ότι θα μπορούσε να δώσει...
Μα τι έγινε; έχασα το μυαλό μου;
Όλα αυτά τα κομμάτια, οι μνήμες μου...

Θέλω να ακούσω τις νότες να ηχούν ξανά κάποια μέρα!
Χωρίς αυτές είμαι χαμένος,
βυθισμένος στην ανυπαρξία!
Θέλω να γράψω ακόμα λευκά φύλλα!
Χωρίς αυτά είμαι καπνός σβησμένου τσιγάρου,
μέσα σε μια έρημο από στάχτες...
Αν η μελωδία είχε χρώμα,
θα ήταν ένα μείγμα από μαύρο και κόκκινο
διαρκώς φοβισμένο μην ξεθωριάσει,
τρομοκρατημένο από την  σιωπή που μπορεί να ακολουθήσει!
Στο πάτωμα μόνο άσπρες σελίδες,
εγώ, η πένα, οι τελευταίες μου αναμνήσεις...
Υπάρχει μια πόρτα στο τέλος του διαδρόμου,
μέσα στο σκοτάδι μια πριγκίπισσα νύχτα,
η πιο όμορφη μελωδία που έγραψα ποτέ!
Ανοίγω την πόρτα και πλημμυρίζω από φως...

© γ.κ. 8/5/13