Υπάρχει ένα μέρος... πέρα από τις ρεματιές,
εκεί που το μέλι έδενε με την σάρκα...
η Μαρλέν* η αγάπη με τις φακίδες,
λατρεμένο όνειρο στο σκοτάδι,
στο φως αλλάζει η ψυχή!
Θα κεντούσα τις ψυχές μας
με ένα μαύρο μετάξι από αναστεναγμούς...
Θα κρατούσα τους κύκνους τους ρόδινους...
Θα πατούσα στις μύτες των παπουτσωμένων γατών μας...
κάτω στο βράχο, δίπλα στην θάλασσα,
στο ακατοίκητο κάστρο, μέσα σε σκιές...
Αυτό που μυρίζει λιοτρίβι στο κάμπο...
ζάλισε τους προγόνους μου... άλωσε...
άπλωσε ένα πέπλο απέραντης σιωπής!
Δυο μάτια, κλεφτά απομεινάρια ανάμνησης,
μια κοφτερή τσουκνίδα μου άφησε ίχνος ασάλευτο...
με κέντησε η πασχαλίτσα της Άνοιξης...
και οι παπαρούνες οι κόκκινες το θυμιατό μου.
Στην πορεία μου είδα τον θαλασσινό σου πυθμένα...
και κράτησα τα λευκά σου τα άκρα σε ευθεία γραμμή,
κόκκινα από το κάψιμο της ντροπής που ενέδωσες
στο προορισμό!
Πεταμένα εδώ και εκεί όλα τα αποφάγια μας...
και ο μούστος σε αίμα κρασί να προστάζεται,
να συναρπάζεται ο θεϊκός μας πνιγμός...
τόσο που η ηδονή εικόνισμα και ο προστάτης μου!
Το μάρμαρο είναι η αιώνια μου σιωπή!
Μια ταφόπλακα σκεπάζει τα όνειρα, τα προστατεύει,
ο λόγος στον πόνο του άλλου εκδίδεται
και παραδίνεται ο οίκτος της πόρνης προς το παιδί.
Παρευρίσκομαι στο μεγάλο χορό του αγέρα μας,
ο καπνός εισχωρεί στο μεδούλι, δεν υπάρχει,
σαλεύει ο μεταξοσκώληκας και γκρεμίζομαι στο δικό σου βυθό.
Υπάρχει ένα μέρος... πέρα από τις ρεματιές,
αναλλοίωτο στο χρόνο στις τέσσερις γωνίες του ορίζοντα...
ορκίζομαι στον πόνο να αντέξω, από το μέλι σου να πιω
γλυκιά μου ανατολή!
συνεχίζεται... "Το μέρος πέρα από τις ρεματιές 2" © γ.κ. 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου