"Το μέρος πέρα από τις ρεματιές 3" Γ'

Υπάρχει ένα μέρος... πέρα από τις ρεματιές,
εκεί που η θάλασσα εισχωρεί στη καρδιά μας...
τα όνειρα δεν έχουν δράκους...
τα όρνεα δεν έχουν θύματα και θύτες,
και οι θεσμοί μας είναι ουρανοί!
Κατηφόρισα το σοκάκι το ψυχρό,
στη σιωπή μας, στη προσμονή μας,
ο Jim ανεξαρτήτου ηλικίας προστάζει!
όπου τα στάχυα κλικάρονται με τη τέχνη,
πόσα κιλά αίμα αντέχει η κούτρα μας...
Το αδιέξοδο του δρόμου αγάπησα,
έτρεξα ξυπόλητος, μάτωσα χαμογελώντας,
σε έναν κύκλο με κόλακες, με γαμψά νύχια,
τα δόντια τους κοφτερά απροσάρμοστα,
και τα χνώτα σαπισμένα από την υπέρταση,
με έχει εισάγει η κοινωνία της μιας πεντάρας...
άλλαξε ο καιρός, θα πιάσει μπόρα λέω...
όπου το μέταλλο και το φυτό το μαύρο ζει!
Πέρα από τις ρεματιές με τις υπέροχες μανόλιες,
ηλεκτροφόρα κύτταρα εξουσιάζουν πίξελ,
το άπιαστο γίνεται υπαρκτό σαν θήραμα,
μα όταν το δάχτυλο τοποθετείς στη σκέψη,
και την σκαλίζεις, την ερεθίζεις... απογειώνεται!
Κραυγάζει ο συρφετός της αποχαύνωσης,
ο μεταξένιος δράκος μου με κυβερνά, σπαράζει...
Ακούς, εσύ που κυριεύεις πάθη...
εσύ που ετοιμάζεσαι, στεφάνι από δάφνη και μυρτιά,
έκατσε η σκόνη, σιώπησε ο κόρακας ο αειθαλής,
μάτωσε η κόρη του οφθαλμού,
το δάκρυ ένα ποτάμι σχημάτισε νήσους και ουραγούς...
υπάρχει ένα μέρος μυστικό και άγονο συνάμα,
μια πόρτα πάνω στη σάρκα την λευκή και την σταρένια,
τα πάντα εν σοφία εποίησε και ο δικός μου πόνος...
θα πνιγώ στα δικά μου τα γέλια,
θα σωθώ στα δικά μου μονόπετρα βόλια της ηδονής,
κάθε που με νυχτώνει ο θεός μου...
κάθε που ανατριχιάζει ο όρκος...
στο τέλος κάθε μας διαδρομής ένα μεγάλο λάθος!

συνεχίζεται... "Το μέρος πέρα από τις ρεματιές 3" © γ.κ. 2013