παντού η γαλήνη του νεκρού σου κυττάρου,
της ξεμυαλισμένης πνοής σου τα τέρατα.
Ο αυριανός μου επίλογος, πανηγύρι!
θα σκιάσει τους πυλώνες της κόλασης.
ένα πλωτό μέσο θα σκαλίσει διαδρόμους φυγής
και ο άνεμος στο νησί μου σιώπησε!
ο θεσμός της νεκρής μας ανάστασης.
---
Με προβλημάτισαν τα δυο ψυχρά σου μάτια,
τα μαλλιά έγειραν στο πρόσωπο της αυγής.
Ταλαίπωρα απ' την μέθη της νύχτας...
Ξανθά, ματωμένα, αμόλυντα!
Μαζεύοντας όλο τον λόγο του χθεσινού σου αιώνα,
χάραξα στο πλακάκι της Άνοιξης δυό καρδιές.
Νεκρές, κόκκινες, προσβεβλημένες!
Ξημέρωσε και η ψύχρα τρυπά κόκαλα!
---
Μπλε είναι ο σχηματισμός μας.
Δυο πινελιές από θαλασσινό αλάτι.
κάτι πεταμένα κονσερβοκούτια χάσκουν κοιτώντας με.
Κάποιες φωτεινές ακρότητες ξέφυγαν στο σκοτάδι,
ένα λαμπερό μάτι με κοίταξε και μου κούνησε βίαια την ρομφαία!
Με διαστρέβλωσε ο δικός σου ο ήχος,
με συνεπήρε ο έρωτας και ο χαμός,
με εκσφενδόνισε σε μετά της επόμενης πράξης,
στο μπλε λοιπόν βούλιαξαν οι αναπνοές μας!
---
Θέλω απαλά να κυλήσω σαν σταγόνα νερού στο κορμί σου,
όπως η πάχνη του πρωινού μας, ξανά!
Να περπατήσω αργά και συνεσταλμένα,
μέσα στους κύκλους σου, στους καρπούς σου, στο φως!
Να ξεκινήσω πολέμους και να δικαιωθώ
να σε κατασπαράξω με την αγάπη μου,
και να σβήσω μια δίψα αναμονής στους αιώνες!
© γ.κ. 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου