Κάθε ξημέρωμα μπαίνω κρυφά στο δικό μου μυαλό και το ερεθίζω με σκέψεις. Δυνατά όνειρα του προστάζω να κάνει και να τα ζήσει πραγματικά. Την άλλη μέρα είμαι έτοιμος να δω αν έχει καυτό ήλιο που θα μου χαλάσει την διάθεση. Αν έχει όμως μια βροχερή μέρα όλα θα βγουν αληθινά. Είναι ένας γλυκός εφιάλτης τα όνειρα και η εφαρμογή τους σε αυτό τον τόπο που μου είπαν να ζήσω. Θέλω πολλές φορές να ξεφύγω από την θηλιά που κάθε μέρα με σφίγγει όλο και πιο πολύ. Να ταξιδέψω εκεί που πάνε οι λίγοι και οι εκλεκτοί, να γνωρίσω, να με γνωρίσουν και να δοξαστώ σαν μύθος στο μυαλό μου… Θέλω όταν βρέχει απλά να βαδίζω στους βρεγμένους δρόμους με τα κίτρινα φύλλα πεσμένα στο μαλακό χώμα και οι μυρωδιές του αχνιστού φρέσκου ψωμιού από τα γραφικά σπίτια να μου χαρίζουν ηδονές. Όπως αυτές που μου είχες χαρίσει έναν χειμώνα ατέλειωτο σε εκείνο το υπέροχο χωριουδάκι λίγο έξω από… μα πονάω και που το θυμάμαι τα όνειρα έχουν πολλές φορές και δράκους, έχουν και αίματα σε νύχτες δολοφονικές και ιστορίες πάθους και μυστηρίου… Λοιπόν τώρα πίσω από το θολό μου τζάμι αντικρίζω ένα πουλί τυχερό που πετάει ελεύθερο όπου θέλει που γνωρίζει το νέο και το αναπάντεχο στη ζωή του. Είναι μια ψυχή σαν και την δική μου. Εγκλωβισμένος στους ψηφιακούς μου κόσμους χωρίς φτερά και ανάσα αφήνομαι όλες τις μέρες και νύχτες στον ψεύτικο παράδεισο που μου έχουν χαρίσει απλόχερα οι θεοί και οι δαίμονες. Ταξιδεύω όπου θέλω και εγώ κάθε στιγμή μπορώ και γνωρίζω το νέο και το απίθανο ψεύτικο κάτι. Μα όταν πάω να ξαπλώσω πλέον σχεδόν ένα ζωντανό πτώμα εύχομαι η επόμενη μέρα που θα δω να βρέχει δυνατά να ξεπλύνει τους εφιάλτες της νύχτας και να μου χαρίσει ένα απλό μικρό ταξίδι στο πάρκο της υπέροχης γειτονιάς μου…
© γ.κ. 19/2/13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου