Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

πύλες Α'


Σήμερα θα σας πω για χαμένους παραδείσους,
και ψυχές που έσταζαν μέλι και ροδοπέταλα.
Τα ξίφη της εποχής μας θερίζουν ξανά!
Τα μίση της απόμακρης ηδονής ένα ψυχιατρείο κλειστό,
μέσα αράχνες και κόλαση,
πεθαμένες ελπίδες και όνειρα,
ανεκπλήρωτοι έρωτες και ποτάμι το αίμα,
στο σκοτάδι θες να είμαι καρδιά μου,
να μην με βλέπω φοβάμαι,
να μην με ζητάς που πονάς που με χάνεις...
να θες να αλλάξεις λεπίδες να κόβουν καλύτερα
τα υπέροχα χρόνια που δεν έζησες ανάσα μου!
Οι πύλες ανοίγουν ξανά,
με ζητούν στη νύχτα με ερωτεύονται
οι δαίμονες μου και τα ξωτικά,
οι σάρκες από βελούδο, οι μεταξωτές...
πάλλονται τα παλάτια μας, καταστρέφονται,
εξανεμίζονται οι πυλώνες των θεσμών μας,
προσοχή η ανάσα μου κράτησε αποστάσεις,
μάτωσε και αφέθηκε στην μοίρα της,
με αντάμειψες το υπέροχο νέκταρ,
εκείνο που στάζουν οι πύλες σου,
το απόσταγμα των αιώνων παράδεισος,
η στιγμή καθορίζει πλανήτες,
η πηγή ανεξάντλητη κυριαρχεί με σκοτώνει,
ματώνω υπερβάλλοντας στα ανήθικα,
ανώνυμα τα ελέη σου με προσκυνούν,
γνώριμα τα λευκά σου και τα τυρκουάζ...
με καθηλώνουν.
Στο κατώφλι ενός άγνωστου αιώνα
σε ξαναβρήκα στην είσοδο να κοιτάς,
να ρωτάς το γιατί και το πότε,
να ζητάς το κλειδί να με ανοίξεις,
να αισθάνεσαι αυτό που αιώνια ζω!
Σήμερα θα σας πω για χαμένους παραδείσους,
και ζωές ξεχασμένες στην αναμονή.
Η δική σου Ανάσταση ο Γολγοθάς μου,
στο φινάλε εκρήξεις βεγγαλικών...
μια αστραπή κύλησε στο σκοτάδι...
και ένα αλμυρό δάκρυ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου