πύλες 2

Παραπατάω στα σοκάκια!Τα βρόμικα και βροχερά!Τα έχω χάσει όλα σκέφτομαι, το μόνο που έχω είναι ψυχή. Με κοιτάς και γελάς και μου λες τρελάθηκα τελείως. Δεν απαντώ σάμπως με νοιάζει; Εγώ κάθε μεσημέρι ξυπνώντας βαριά μιλάω με τον καθρέφτη! Δηλαδή παραμιλάω, κοιτάζομαι να δω αν ζω και σήμερα! Μετά σκέφτομαι τι έχω να κάνω και θλίβομαι.Τίποτα, και πολλά. Άλλοτε δεν μπορώ, άλλοτε δεν θέλω. Μια περίεργη γεύση, ένα παράξενο συναίσθημα πως σήμερα κάτι διαφορετικό θα γίνει στη μέρα μου μέσα... μου στέλνει το βλέμμα μου έξω από τους τέσσερις τοίχους... εκεί που οι βασανισμένοι με την πρώτη απόμακρη ματιά δεν διακρίνονται, εκεί που ο βηματισμός με το σκυμμένο κεφάλι του άλλου ένας επιτάφιος θρήνος χωρίς νεκρό, χωρίς κλάμα! Θα κάνω ξανά τα ίδια! Θα γλιστρήσω μέσα στον ψηφιακό μου κόσμο και θα ενώσω Γη με ουρανό, θα ερωτευθώ τα τοπία του άγνωστου προορισμού μου και στο τέλος θα μεθύσω με τις πύλες του παραδείσου που μου ανοίγεις διάπλατα, σαγηνευτικά προκαλώντας με να πονέσω όπως κανείς! Έπαψε να βρέχει και ο καυτός ήλιος με καίει σαν το κορμί σου όταν το λιώνει η δύναμη της ευτυχίας που σε περιλούζει ακατάπαυστα. Εξουδετερώνει τις ορμές μου ο παράξενος ήχος του κύματος έτσι που σκάει στην προκυμαία και βρέχει τα λεπτά σου άκρα... και από την άλλη ο παράδεισος είναι εδώ μπροστά μου, έτοιμος να με καταβροχθίσει για πάντα βυθίζοντας με στην υπέροχη κόλαση! Θα έρθει και πάλι το βράδυ θα περπατήσω σε στεγνά γνώριμα σοκάκια, θα πιω ένα άγνωστο ποτό, θα μιλήσω για χαμένες αγάπες και θα ξεφύγω στον αιώνα της αθωότητας, της ανεμελιάς, του τρελού και χαζού μου γέλιου, της μουσικής μου παραίσθησης και θα μείνω εκεί για πάντα!Ο καθρέφτης λέει πάντα την αλήθεια! Η ψυχή και η σάρκα ένας ανελέητος πόλεμος ιδεών! Οι πύλες του παραδείσου μου υπήρχαν πάντα στην καυτή μου ζωή! Τις εξερεύνησα χρόνια πολλά, κατηφόρισα ώρες ατέλειωτες μέσα στη ζεστή θαλπωρή που κρύβουν πίσω τους, κάποιες φορές χάθηκα μέσα στα βρώμικα, βροχερά δρομάκια, παραπατώντας από την γλυκιά αίσθηση που μου έδιναν τα πλάσματα της νύκτας, αέρινα, βελούδινα, μυρωδάτα, έκαιγαν σαν την λάβα ενεργού ηφαιστείου σε έκρηξη, με έκσταση αντίκριζα τον θεό, και με κρότο σωριαζόμουν στο πάτωμα το πρωί... και ήμουν πάντα εκεί, εκεί έξω ξανά και ξανά να πέφτω με κρότο στο παγωμένο δάπεδο ώσπου να ματώσω. Ένα παιχνίδι χρόνων! Χαμένων χρόνων θα πεις! Ωραίων και λυτρωτικών! Οι πύλες κάποια στιγμή κλείνουν για όλους! Σφραγίζονται και δεν ξανά-ανοίγουν ποτέ. Μας αφήνουν στο έλεος της μοίρας μας, αυτής του καλού μου φίλου με τα μαύρα που περνώντας το κατώφλι μου απροσκάλεστος θέλει να ταξιδέψω μαζί του κάπου που δεν έχω πάει ποτέ και φοβάμαι! Δεν το θέλω αυτό! Θέλω να επιστρέψω εκεί που ξεκίνησα στο αθώο το ένα και το μοναδικό. Εκεί που χανόμουν πάντα ευτυχισμένα!Στη δική σου πύλη αυτή που αιώνες μας τραβάει σαν τεράστιος μαγνήτης. Στο...