πύλες 3

Πόσες φορές χτυπάμε τα βλέφαρα την μέρα και όταν κλείνουμε τα μάτια μας τι βλέπουμε; Είναι αυτό που έκανα χρόνια!Να ζω τις στιγμές και μόνο αυτές, χωρίς να κοιτώ το επόμενο πρωί. Αν θα ζω, αν θα ξαναχτυπήσω τα βλέφαρά μου, αν ανοίξω τα μάτια μου να δω το λαμπρό μας ουρανό να με κοιτά έτοιμος να με ρουφήξει στην ψεύτικη του θαλπωρή, τότε πάει να πει πως έχω ζήσει αιώνες ερχόμενος και ξανά-ερχόμενος να συμπληρώσω ένα κύκλο ζωής! Αυτά είναι τα απλά και ευκολονόητα καθημερινά μας... Τα άλλα είναι τα δύσκολα, οι νύχτες μας, οι εφιάλτες μας, οι ερωτικές μας επιθυμίες, οι ψευτιές που είπαμε όλη την μέρα! Θα σου πω για το αιώνιο μονοπάτι προς την έξοδο με το φωτεινό τελείωμα του, όπου ο άγνωστος ανύπαρκτος κόσμος εκεί υπάρχει και μας περιμένει! Με ανησυχεί το ταξίδι και η αναμονή του πότε θα φύγω, γιατί ο αγέρας είναι δυνατός και μπορεί να με ξεσηκώσει για παραδείσους ταγμένους στην λήθη. Όταν το ουίσκι καίει τα μέσα μου, και οι φυτείες των σκλάβων βασανίζουν το φτωχό μυαλό μου, ξυπνά η επαναστατική μου φλόγα και εξαπλώνεται στα θεμέλια των θεσμών, στα ψηλά κολάρα των πνευματικών μας κολλημένων μυαλών και ξεσπώντας στον εαυτό μου αφήνω τους λυγμούς μου να κυριεύσουν την Γη. Απαλά με βρίσκει ο χάρος μιλώντας μου για ονειρεμένα ταξίδια σε παραδείσους, όπου τα κορμιά καίγονται από ηδονές ασύλληπτου πάθους... τάζοντας μου αιώνια απόλαυση! Βυθίζομαι ξανά στις υποσχέσεις των μεγάλων και σοβαρών ψυχών μας. Είμαι μικρός, ψυχούλα, ένα μυρμήγκι, ένα κίτρινο φύλλο στον άνεμο. Η πορεία μου μια γραμμή φωτεινή στο απέραντο γαλάζιο των ευαίσθητων μου πληγών, το φορτίο που κουβαλάω με πνίγει σαν θηλιά μεταξένια χορδή ηλεκτρικής κιθάρας που ανατριχιαστικά σκαλίζει το δέρμα μου και οργώνει αιχμηρά ως το κόκαλο το κορμί μου. Αυτά λοιπόν, τα μικρά και καθημερινά πραγματάκια συνθέτουν το παζλ της ψεύτικης μας ζωής, ξέροντας όλοι στο τέλος την βαθιά μαύρη τρύπα που θα μας καταπιεί. Δεν με τρομάζει η κατάληξη αλλά η πορεία έως αυτή... Μπορείς αν θες να την δεις και αλλιώς και να τελειώσεις άλλο ένα μπουκάλι οινόπνευμα, να αφεθείς στους ήχους των χρωμάτων της μουσικής που με αυτή μεγάλωσα και που στο τέλος θα είναι η μόνη που θα μείνει στο πέρασμα του χρόνου. Τα βλέφαρα τα χτυπάς νευρικά και επαναλαμβανόμενα πριν το τέλος όταν ξεκινά μια νέα αρχή... είναι το ποδοβολητό των αλόγων για επόμενο βήμα... η επιστροφή στις ρίζες, και οι ρίζες ξεκινούν από το χώμα. Πριν από όλα αυτά σκέψου... πότε αγάπησες για τελευταία φορά πραγματικά; Ε φίλε αυλικέ φέρε ακόμα ένα υγρό πυρ...