"Το παλιόχαρτο" © 5/5/15 γιώργος κρουστάλης. #poetry
------------------------------------------------------------------------------------
Οι καταιγίδες που περίμενες δεν ήρθαν ποτέ! Ούτε οι έρωτες, ούτε οι θησαυροί! Ούτε οι νύχτες με τα ατέλειωτα πάθη μας, με τα γλυκά πρωινά μας. Δεν ήρθε ο λόγος, το χάδι, το άγγιγμα στο κορμί μας... Ήρθε μόνο ένας μυρωδάτος αέρας, Πασχαλινός και έπειτα της αλμύρας! Αργότερα του Μαγιού το κάθε λογής νυχτολούλουδο! Οι μέρες κυλούν, οι αγάπες περνάνε, οι πόθοι και οι προσμονές ξαναπλάθονται, οι άνθρωποι γερνούν, ξεχνούν και φεύγουν! Και συ κάθεσαι στο λευκό πρεβάζι του μπαλκονιού σου και ζωγραφίζεις φεγγάρια χρυσοκίτρινα τις νύχτες όταν το βότσαλο και το θυμάρι γίνεται ο προστάτης των ονείρων σου! Και μετά έρχεσαι στο βρωμότοπο μου, στις διαδρομές μου, μπαίνεις στα όνειρά μου σαν ξωτικό, μαγεύεις τις αρτηρίες μου, κοχλάζεις τις ανάσες μου, με μεταμορφώνεις απλά, συνειδητά και απόλυτα! Έρχονται λοιπόν οι καταιγίδες που περίμενες, διαλύουν στο πέρασμά τους τα πάντα και συ αμάθητη στους κεραυνούς και τις αγάπες, τα στοιχειά της φύσης που πάντα έβλεπες πίσω απ' τα ψηλά σου παράθυρα, συστέλλεσαι, μαζεύεις σαν έμβρυο, επιστρέφεις στην μήτρα που σε δημιούργησε, ακουμπάς στο σίγουρο λιμάνι το απάνεμο, κουλουριάζεσαι σαν προδομένη γατούλα, γίνεσαι ένα με την λιακάδα και την ανατολή του ήλιου, και με το μαγικό σου ραβδί απλώνεις χρυσόσκονη προστασίας στο σύμπαν! Και γω το σκουπίδι στο μάτι σου που πέταξες μονομιάς, που σε έτσουξε λίγο και σε έκανε να δακρύσεις... σέρνομαι στον μύθο της επόμενης άγνωστης μέρας μου, με αντάρα δημιουργώντας μουσική πανδαισία ανώφελη! Δεν ήταν ούτε ο αέρας, ούτε η καταιγίδα που συντάραξαν τις ψυχές μας ποτέ! Δεν ήταν τίποτα που ο καθένας μας μπορούσε να φανταστεί! Ήταν απλά πέντε λέξεις σε ένα παλιόχαρτο, χαραγμένες με ένα μολύβι που έσβησε με τον χρόνο... στο τέλος της μέρας τα γραπτά μένουν μονάχα στην σκέψη μας, ποτέ σε χαρτί ελπίδας, αγαπημένος προορισμός μου το τίποτα, και ας καλοκαίριασε κι' άλλο υπάρχει ακόμα μια ψύχρα, που δεν λέει να φύγει, δεν θέλει ο διάβολος να νοιαστεί...
--------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------------
Οι καταιγίδες που περίμενες δεν ήρθαν ποτέ! Ούτε οι έρωτες, ούτε οι θησαυροί! Ούτε οι νύχτες με τα ατέλειωτα πάθη μας, με τα γλυκά πρωινά μας. Δεν ήρθε ο λόγος, το χάδι, το άγγιγμα στο κορμί μας... Ήρθε μόνο ένας μυρωδάτος αέρας, Πασχαλινός και έπειτα της αλμύρας! Αργότερα του Μαγιού το κάθε λογής νυχτολούλουδο! Οι μέρες κυλούν, οι αγάπες περνάνε, οι πόθοι και οι προσμονές ξαναπλάθονται, οι άνθρωποι γερνούν, ξεχνούν και φεύγουν! Και συ κάθεσαι στο λευκό πρεβάζι του μπαλκονιού σου και ζωγραφίζεις φεγγάρια χρυσοκίτρινα τις νύχτες όταν το βότσαλο και το θυμάρι γίνεται ο προστάτης των ονείρων σου! Και μετά έρχεσαι στο βρωμότοπο μου, στις διαδρομές μου, μπαίνεις στα όνειρά μου σαν ξωτικό, μαγεύεις τις αρτηρίες μου, κοχλάζεις τις ανάσες μου, με μεταμορφώνεις απλά, συνειδητά και απόλυτα! Έρχονται λοιπόν οι καταιγίδες που περίμενες, διαλύουν στο πέρασμά τους τα πάντα και συ αμάθητη στους κεραυνούς και τις αγάπες, τα στοιχειά της φύσης που πάντα έβλεπες πίσω απ' τα ψηλά σου παράθυρα, συστέλλεσαι, μαζεύεις σαν έμβρυο, επιστρέφεις στην μήτρα που σε δημιούργησε, ακουμπάς στο σίγουρο λιμάνι το απάνεμο, κουλουριάζεσαι σαν προδομένη γατούλα, γίνεσαι ένα με την λιακάδα και την ανατολή του ήλιου, και με το μαγικό σου ραβδί απλώνεις χρυσόσκονη προστασίας στο σύμπαν! Και γω το σκουπίδι στο μάτι σου που πέταξες μονομιάς, που σε έτσουξε λίγο και σε έκανε να δακρύσεις... σέρνομαι στον μύθο της επόμενης άγνωστης μέρας μου, με αντάρα δημιουργώντας μουσική πανδαισία ανώφελη! Δεν ήταν ούτε ο αέρας, ούτε η καταιγίδα που συντάραξαν τις ψυχές μας ποτέ! Δεν ήταν τίποτα που ο καθένας μας μπορούσε να φανταστεί! Ήταν απλά πέντε λέξεις σε ένα παλιόχαρτο, χαραγμένες με ένα μολύβι που έσβησε με τον χρόνο... στο τέλος της μέρας τα γραπτά μένουν μονάχα στην σκέψη μας, ποτέ σε χαρτί ελπίδας, αγαπημένος προορισμός μου το τίποτα, και ας καλοκαίριασε κι' άλλο υπάρχει ακόμα μια ψύχρα, που δεν λέει να φύγει, δεν θέλει ο διάβολος να νοιαστεί...
--------------------------------------------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου