"μπαλκόνι με θέα" © 26/4/15 Γιώργος Θ. Κρουστάλης #digital_dreams
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Στο ανατολικό μου μπαλκόνι, κοιτώντας ψηλά... διακρίνω μακρυά ένα μαύρο πέπλο, γκρι προς το μαύρο, ψηλά στον ουρανό έρχεται, προς τα δω, αργά, απαλά, ήρεμα, σύννεφα μαύρα καταιγίδας θαρρώ είναι, θα ξεσπάσει σύντομα, το νιώθω, θα μας πνίξει... θα μας εξαφανίσει! Και μετά τι! Ξανά θα γεννηθεί ένας άλλος, τρελός, ρομαντικός, άγνωστος βλαστός που θα μεγαλώσει στο πέρασμα του χρόνου! Μια μαύρη τρύπα που καταπίνει ψυχές και σώματα βασανισμένα γεμάτα αγάπη, φως, ελπίδα, έρωτες και αισθήματα δυναμωμένα απ΄τις πορείες μας... Ναι υπάρχει μια μαύρη τρύπα στα μαύρα σύννεφα, έχει ανοίξει την αγκαλιά της, "δείτε κυρίες και κύριοι σε λίγο" σείονται τα θεμέλια της ύπαρξης μας, καταπίνονται οι ανατριχίλες του κορμιού μας, είναι γεγονός πλέον! Το δέρμα, νέκρωσε, παραμένει αγνό, στεγνό και αμόλυντο σχεδόν λες νάνε νεκρό! Το δέρμα απλά υπάρχει αιώνια, η επιφάνεια, απλή, ανώδυνη, σταθερή, σχεδόν αναλλοίωτη σαν τεχνητή καρδία στο χειρουργείο που τοποθέτησες... όλα τα άλλα πλάθονται και αναπτύσσονται, άλλοτε προς τα πάνω, άλλοτε προς την Γη! Αλλά τι πάει να πει νεκρό; Πάει να πει αυτό που δεν υπάρχει! Τα πουλιά πετούν τρομαγμένα, το βλέπεις, το ζεις, δεν είναι σινεμά, δεν είναι η φαντασία μας... είναι το χθες το τώρα και το αύριο, όλα σε ένα... απλό καθημερινό σφυροκόπημα εσωτερικής διαστροφής, ευρείας κατανάλωσης! Αλλά στο δυτικό μου μπαλκόνι ο ήλιος αυτές τις ώρες δύει ανέμελα... Ναι είναι κάπου έξι και είκοσι μόλις έφαγα κάτι να σταθώ, είδα τα κλωνάρια να αναπτύσσονται στον ακάλυπτο... μια όαση μέσα στο σκληρό πρόσωπο της ιστορίας... μια στιγμή σαν όλες τις άλλες, μόνο εγώ τα σκέφτομαι αυτά, μόνο εγώ τα γράφω ακόμα.. Μα δεν ξέρω πιο μπαλκόνι να διαλέξω... μια από κει μια από δω... γενικά γυρίζω σαν την μέλισσα στον ανθό... και στα δυό μπαλκόνια υπάρχουν λουλούδια, το σπίτι είναι διαμπερές, και οι ψυχές μας, και οι ζωές μας... και τα όνειρα μπάζουν από παντού...
-------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Στο ανατολικό μου μπαλκόνι, κοιτώντας ψηλά... διακρίνω μακρυά ένα μαύρο πέπλο, γκρι προς το μαύρο, ψηλά στον ουρανό έρχεται, προς τα δω, αργά, απαλά, ήρεμα, σύννεφα μαύρα καταιγίδας θαρρώ είναι, θα ξεσπάσει σύντομα, το νιώθω, θα μας πνίξει... θα μας εξαφανίσει! Και μετά τι! Ξανά θα γεννηθεί ένας άλλος, τρελός, ρομαντικός, άγνωστος βλαστός που θα μεγαλώσει στο πέρασμα του χρόνου! Μια μαύρη τρύπα που καταπίνει ψυχές και σώματα βασανισμένα γεμάτα αγάπη, φως, ελπίδα, έρωτες και αισθήματα δυναμωμένα απ΄τις πορείες μας... Ναι υπάρχει μια μαύρη τρύπα στα μαύρα σύννεφα, έχει ανοίξει την αγκαλιά της, "δείτε κυρίες και κύριοι σε λίγο" σείονται τα θεμέλια της ύπαρξης μας, καταπίνονται οι ανατριχίλες του κορμιού μας, είναι γεγονός πλέον! Το δέρμα, νέκρωσε, παραμένει αγνό, στεγνό και αμόλυντο σχεδόν λες νάνε νεκρό! Το δέρμα απλά υπάρχει αιώνια, η επιφάνεια, απλή, ανώδυνη, σταθερή, σχεδόν αναλλοίωτη σαν τεχνητή καρδία στο χειρουργείο που τοποθέτησες... όλα τα άλλα πλάθονται και αναπτύσσονται, άλλοτε προς τα πάνω, άλλοτε προς την Γη! Αλλά τι πάει να πει νεκρό; Πάει να πει αυτό που δεν υπάρχει! Τα πουλιά πετούν τρομαγμένα, το βλέπεις, το ζεις, δεν είναι σινεμά, δεν είναι η φαντασία μας... είναι το χθες το τώρα και το αύριο, όλα σε ένα... απλό καθημερινό σφυροκόπημα εσωτερικής διαστροφής, ευρείας κατανάλωσης! Αλλά στο δυτικό μου μπαλκόνι ο ήλιος αυτές τις ώρες δύει ανέμελα... Ναι είναι κάπου έξι και είκοσι μόλις έφαγα κάτι να σταθώ, είδα τα κλωνάρια να αναπτύσσονται στον ακάλυπτο... μια όαση μέσα στο σκληρό πρόσωπο της ιστορίας... μια στιγμή σαν όλες τις άλλες, μόνο εγώ τα σκέφτομαι αυτά, μόνο εγώ τα γράφω ακόμα.. Μα δεν ξέρω πιο μπαλκόνι να διαλέξω... μια από κει μια από δω... γενικά γυρίζω σαν την μέλισσα στον ανθό... και στα δυό μπαλκόνια υπάρχουν λουλούδια, το σπίτι είναι διαμπερές, και οι ψυχές μας, και οι ζωές μας... και τα όνειρα μπάζουν από παντού...
-------------------------------------------------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου