Σ'

Σ'

Ο καιρός μας είναι αυτός της βόρειας Ευρώπης, αυτός που αρμόζει σε κακόκεφους πολίτες, με κατεβασμένο κεφάλι...φοβισμένοι από την μαυρίλα της ψυχής τους και όχι μόνο... Λάσπη και υπομονή, βούρκος και ελπίδα κίβδηλη αυτές οι μέρες στην μάνα πατρίδα... όλα μια τεράστια υπόσχεση ανατροπής... κάτι σαν εφιάλτης κάθε νυχτιάς... που δεν έχει τέλος καλό για κανέναν! Ο ευθύς δρόμος παραμένει νεκρός, απομεινάρι δόξας του παρελθόντος, στις βιτρίνες κρέμονται μόνο τα τσιγκέλια, οι μουσικοί πεθαίνουν πρόωρα ως συνήθως, και οι άλλοι με τα φιμέ τους τζάμια κρύβονται στο σκοτάδι του αφρώδη οίνου τους... Θα τους ξεβγάλει η ιστορία... στο τέλος θα δεις... θα τους σκορπίσει στα πεδία των μαχών... όμως κάποιοι θα επιπλεύσουν σαν φελλοί από τα οινοπνευματώδη τους νυχτερινά μονοπάτια της αδιαφορίας τους! Περπατώ στον βρεγμένο δρόμο μόνος και έρημος στην μοναχική Αθήνα της υπέροχης συμφοράς μας! κάθε μας βήμα και ένα δάκρυ να στάζει νωχελικά στο βρωμερό οδόστρωμα... είναι κάτι σαν τον δυστυχή κοιμισμένο που βλέπει κάθε μέρα το ίδιο εφιαλτικό όνειρο... πετάγεται ιδρωμένος από το κρεβάτι του και βουτά από το μπαλκόνι με θέα την ανατολή πίσω από τις ανεμώνες στην γλάστρα στην απέναντι θλιβερή πολυκατοικία... Για μένα αυτό που με κάνει να ονειρεύομαι ακόμα είναι... αυτή η υπέροχη κουρτίνα που κινείται στο θρόϊσμα του ανέμου σαν αερικό της νύχτας, σαν ξωτικό της μέρας, σε ένα χορό λυτρωτικό χωρίς σκληρούς ήχους και γυμνά παρατράγουδα... λικνίζεται σαν γυναίκα μυστηριακή της βαθιάς ανατολής... τραβώντας με μέσα στην καυτή αγκαλιά της...κινείται και πάλλεται στον ρυθμό του ήσυχου αέρα πριν την καταιγίδα και την καταστροφή... είναι η ώρα της περισυλλογής πριν απ' την πτώση, ή την ανάσταση της ψυχής μας... αυτό που υπάρχει ανεξερεύνητο μέσα μας... και θέλει να βγει να κυριαρχήσει... Η αγάπη υπεράνω όλων... ακόμα και στον βρεγμένο, βρώμικο δρόμο της γειτονιάς μας... θέλει... αλλά μπορεί;