Τ'

Τ'
Οι αναμνήσεις ενός καλοκαιριού συνήθως είναι ευχάριστες... πολλοί γράφουν στο ημερολόγιό τους τις ερωτικές τους περιπέτειες... τις πρώτες τους επαφές να θυμούνται μετά τα 60 πότε και πως το πρώτο-έκαναν στο αγαπημένο τους νησί! Και όμως είναι η πικρή αλήθεια, αλλά συνάμα χαρούμενη! Χιλιάδες κορασίδων καταφθάνουν στην Πάρο άλλοτε με σχολικά γκρουπ, άλλοτε δυό-δυό με έναν μοναδικό σκοπό! Την ερωτική τους ανάσταση! Και πάντα το πετυχαίνουν, πιστέψτε με έχω προσωπική αντίληψη κάπως παλαιότερα από την άλλη πλευρά... Όχι δεν ξεχειμώνιασα ποτέ σε έναν τέτοιο ευλογημένο τόπο, αν και ήταν και είναι ακόμα όνειρο ζωής... Αυτό που έχουμε δει όλοι στο σινεμά ντε... Να λυσσομανά έξω ο αέρας, το κύμα να γλείφει τα αλμυρά τζάμια της ερημικής μου μονοκατοικίας, σιωπή και βρεγμένη άμμο... τα πουλιά να ταξιδεύουν προς τον νοτιά... και γω πίσω από τα τζάμια τα ψηλά κλειστά παραθύρια... να ταξιδεύω μαζί τους με μια μουσική που παίζει στο πανάκριβό μου πικαπ... Και η σάρκα; ε και αυτή... εκεί γύρω να περπατά στις μύτες των λευκών γεμάτων φακίδες ποδιών της... τυλιγμένη με τις αναμνήσεις της προηγούμενης νύχτας... η βροχή στο τζάμι, τα γλαρόνια, οι κεραυνοί στο βάθος της θάλασσας, δυό τρεις φουκαράδες ψαράδες να καταριούνται την μοίρα τους... Να μυρίζει ψητό καμένο... στο μπάρμπεκιου, και ο καπνός να με ζαλίζει καλλίτερα και από την μαριχουάνα... του ράστα φίλου μου που με κέρασε μια νυχτιά χωρίς πανσέληνο! Ο ήχος της σιωπής κάποιες φορές με σαγηνεύει στην βρόμικη Πατησίων αρχές ενός βρεγμένου Σεπτέμβρη... λίγο πριν ξημερώσει ακόμα μια μέρα σαν τις άλλες... Δεν θα πάρω το πλοίο, ποτέ δεν το πήρα έτσι όπως το ήθελα εγώ... Θα το δω στο όνειρο μαζί σου... όλα όσα χρειάζομαι και θα τα κάνω τραγούδι λυπητερό να το ακούνε στην άλλη ζωή μου τα πουλιά... μετά θα ξανακοιμηθώ...