Κουρασμένος από τον άνεμο που μαστίγωσε αμέτρητα χρόνια την σάρκα μου, έδυσα σαν τον καυτό ήλιο που σημαδεύει ψυχές στο ξημέρωμα... Τις αγκαλιάζει ένας χορός λυτρωτικός, ποταμός ασάλευτος στο πέρασμα των αιώνων, με νερό γάργαρο κρυστάλλινο... τις αγαπάει τις ψυχές ο Θεός, τις λατρεύει ο θάνατος! Ο έρωτας τις βασανίζει και τις βυθίζει στο σκοτάδι το άγνωστο. Αυτό που δεν μπορείς να δεις τίποτα παρά μόνο σκιές από το παρελθόν σου, να κεντήσεις το παζλ των χαμένων σου χρόνων, και φεύγοντας προ το απόλυτο φως να κάνεις τον απολογισμό. Ναι είναι γλυκιά η στιγμή της εξόδου στο άπειρο... λένε πως δεν έχεις λόγια να την περιγράψεις, λένε πως είναι καλλίτερη και από την κορύφωση στον έρωτα, λένε, λένε ένα σωρό ιστορίες... για αιώνια βασίλεια, ερωτικά ταξίδια αμέτρητα, μαγικές στιγμές, ασύλληπτες οπτασίες ονειρικές... Αναμένοντας τον ήλιο του μεσημεριού, δίπλα στην αλμύρα της σάρκας, και στο κύμα της απόδρασης, νιώθω την επιδερμίδα μου καυτή, την ροή του αίματος εσωτερικά να θέλει να εκραγεί, τα κόκαλα να συνθλίβονται στην πίεση την αμέτρητη του δικού μου εαυτού κοιτώντας τον στον θολωμένο καθρέφτη μου... Κουρασμένος από τον άνεμο που χάιδεψε ξανά τις αισθήσεις μου για πολλή ώρα... παραδίνομαι στη στιγμή της εξόδου από εμένα. Όπου νάνε ο ήλιος θα δύσει ξανά... και θα προσπεράσει η σκιά σου στο λευκό πλακόστρωτο της απέραντης θλίψης μου... Μετά θα νυχτώσει! Ξανά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου