"είπε..."

"Η μοναχικότητα δεν είναι μοναξιά.... Αυτή η θάλασσα είναι ντροπαλή ...ταπεινή. .. χωριά φιοριτούρες. Σκοτεινή, πρασινωπή, ημιδιαφανή. ..
Υποκλίνεται αποχωρώντας αργά, με μια μεγαλοπρεπή κίνηση. Φεύγει και ούτε την παραμικρή αμφιβολία δεν σου αφήνει: θα ξανάρθει! Όπως πάντα! 
Σε ξεκουράζει απλά, σε αφήνει ν 'αναπνεύσεις" .... (μου είπε και βούτηξε το λευκό κορμί της στην άβυσσο της παραδεισένιας της ζωής...) και εγώ πέταξα κοντά της και ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλλίτερα! end.