"αναπνοές"

Θα χαθεί στο φως των κεριών!
Σαν σκιά που δεν υπήρξε ποτέ!
Θα πέσει σαν φύλλο κίτρινο που το χτυπά η βροχή!
Θα χαμηλώσει το φως να μην δω το δάκρυ...
Θα γελά, και θα κοιτά, θα είναι φως!
Θα γράψει ιστορία καθώς θα χάνεται η μέρα!
Ίσως νάνε ένας απλός δρόμος, η Πατησίων,
καθημερινός, βρώμικος, χωρίς υποσχέσεις...
Ίσως νάνε θάλασσα φουρτουνιασμένη, που θα με πνίξει!
εκεί που πορτοκαλί ο ορίζοντας πεθαίνει...
Μπορεί και νάνε άνεμος, μία κραυγή από λύκο!
Θα είναι πίσω από την κουρτίνα την μεταξωτή,
σιωπηλή μορφή, σιωπηλή ψυχή, σαν χάδι...
κάτι κραυγές και σιωπές θα σμίγουν σαν τραγούδι...
Μάγισσα και ξωτικό μαζί θα πουν πως δεν υπήρξε!
Γοργόνα και νεράιδα κανείς ποτέ δεν είδε...
Όμως εγώ το ξέρω αληθινά, και ο ήλιος μεσημέρι!
πως χάθηκε στο φως των ηλιαχτίδων...
θα εξαφανιστεί σε πείσμα των καιρών...
λεπίδα από ατσάλι κοφτερή θα υπάρξει!
Θα είναι πάντα μέσα μου ροή στις αρτηρίες!

© 2014 "αναπνοές" 10/7/14 giorgos kroustalis