"έλξη Μαγιού"

Ανάσκελα! Το ταβάνι ώχρα και οι πόροι του αναγνωρίσιμοι μια ζωή! Το μισοσκότεινο δωμάτιο ήρεμο, μετρά δευτερόλεπτα αναστάσιμα! Ήχος και φως, μικρές εκρήξεις χαράς, και λύπης ταυτόχρονα, σκοτάδι και άβυσσος, κόλαση και παράδεισος, τροποποιούνται, εξαφανίζονται, το μόνο που υπάρχει μια λεπτή κόκκινη κλωστή, μια ίνα αόρατη, δύσκολα διακριτή, πολύπλοκη με ηχητική ελεγεία στον περιβάλλοντα χώρο! Θα έλεγα σχεδόν λυγμός και λιτανεία νησιώτικου πανηγυριού! Από μακριά αχνές, παράφωνες ψαλμωδίες! Ο οίκος κρατάει τα σκήπτρα τού παραδείσου και με καλεί. Τον αγνοώ! Κουρασμένα μάτια, ακόμα κλειστά! Κηλίδες φωτεινές εσωτερικά δημιουργούν γαλαξίες απείρου ομορφιάς... Το ζω, το αναζητώ μέσα και έξω, ταξίδι χωρίς προορισμό, μόνο στιγμή μαγική, να μην έχεις λόγια να το περιγράψεις,θέλω να το βλέπω για πάντα! Να τα ανοίξω, να δω αν θα δω και πάλι σήμερα! Σιωπή, απέραντη επιπεδότητα μέσα μου. Άλλη μια μέρα έχει υπάρξει σαν θρόϊσμα ενός άγνωστου άνεμου, Ανοιξιάτικου στο δικό μου άγνωστο νησί με τα κοράλλια και τις περγαμηνές της Θεάς άμμου, της χρυσής, λευκής επιδερμίδας της... Ίσως νάνε και Γη, αφράτη, λευκή, καρποφόρα, παράγει έλξεις και ερωτικά παιχνιδίσματα, δημιουργεί ζωή εκ του μηδενός! Άλλη μια μέρα υπαρκτή, ανύπαρκτη, σκεπτική και άσκοπη, δημιουργική, τεμπέλικη, απρόσμενη και ερωτική, καταθλιπτική με πολύ γέλιο και στιγμές μαγικές που ίσως να φέρει ο άνεμος! Ο καθρέφτης είναι μακριά μου, στέκει απροκάλυπτα στεγνός από αγάπες και αισθήματα, έτοιμος να με κατασπαράξει στο επόμενο λάθος μου... θα με δω αργότερα... χιλιάδες σκέψεις σε δευτερόλεπτα...περνούν, ξανάρχονται, φεύγουν, στροβιλίζονται σαν την μέλισσα στον ανθό της ευτυχίας μου, αλώβητες, ανεπηρέαστες, ακατέργαστες, άψυχες ψυχές γύρω μου... επιπλέουν, επιμένουν σε χορό Διονύσου μυστικό, αθεράπευτα ζωογόνο και λυτρωτικό... Ζωντανός χορός έξαψης οι σκιές, οι κουρτίνες πάλλονται, θολώνουν το φως το εξαγνίζουν. Θα το δεχτώ! Το κορμί δεν πονάει, μουδιασμένο το πρόσωπο από την αγωνία της νύχτας! Τι είδε; Που πήγε; Τι έκανε; Ζεστή ηρεμία, κοχλάζουσα και διάθλαση φωτός. Ανοίγω τα μάτια! Τα κλείνω! Θέλω ακόμα να δω μέσα από το σκοτάδι! Θέλω ακόμα να ταξιδέψω εκεί στο πριν, αυτό που είδα, και δεν το ζω. Ποτέ δεν θα καταλάβω τι είμαι, ποιος είμαι, που πάω... αν ζω και υπάρχω αθάνατο κύτταρο στο κενό, αιωρούμενο σωματίδιο στον αιθέρα... θέλω ακόμα να ξεχάσω το σήμερα, το τώρα, την στιγμή, τον επίπεδο ορίζοντα, τον επαναλαμβανόμενο! Το ταβάνι λευκό, το φωτιστικό νεκρό, σκονισμένο, ακίνητο, επιβάλλεται στην ψυχή μου! Στον απέναντι τοίχο στιγμές και λάβαρα, εικόνες και πρόσωπα, τα εξωτερικά μου άμφια χάσκουν κρεμάμενα και οι λυγμοί σε δυο ζευγάρια πατούμενα με καλούν! Ξανά και ξανά το κορμί θέλει να αναστηθεί! Έλξη Μαγιού, ζεστή αγκαλιά, λέξεις που θέλουν να μιλήσουν στο σκοτάδι. Να το φωτίσουν, να το προφέρουν θυσία στον βωμό της αναζήτησης μου! Να πυρπολήσουν τα έγκατα της αιώνιας ύπαρξής μου... Ξεσκεπάζω το κορμί μου στο φως και η σάρκα στην απόλαυση της σημερινής μου μέρας παραδίνεται...