whispering routes

Όταν η σιωπή γίνει ατμός,
και η ηδονή γίνει άνεμος,
τα πεζοδρόμια διαβάλλονται.
Ο καιρός προσαρμόζεται βίαια!
Τα σκαλοπάτια πολλά,
μαρμάρινα συνήθως νεοκλασικά,
γλιστρούν στο πέρασμα μου,
βαριά πόρτα η ανάσα, καυτή παραίσθηση!
Σαν πέσει η αυλαία κρυώνεις,
δεν νιώθεις ούτε τις κόρες των ματιών σου,
η σάρκα στεγνώνει, ξηραίνεται,
παρενέργειες μεταφυσικές...
κανείς δεν ξέρει να διαβάζει,
να αναλύει ατμόσφαιρες,
δεν θέλει να δει στον καθρέφτη,
να βρίσκει εκείνο που έχασε χθες,
να βλέπει το άλλο, το αληθινό...
Στο γκρι μεσημέρι μου αφήνομαι,
κλείνω τα μάτια, τα βουνά ζωγραφίζω,
στα ποτάμια διαλέγω τον έρωτα,
και στην κόλαση τάζω τραγούδι!
Δεν έχω ήλιο, δεν έχω φως,
μόνο τα μάτια σου με φωτίζουν
μου ψιθυρίζουν διαδρομές.