my way

Τα καλλίτερα χρόνια μου πέρασαν δια παντός. Σε βρεγμένους δρόμους σαν τον σημερινό χειμωνιάτικο ανύπαρκτο τώρα! Σε πλατείες με μουσικές, σκληρές προσμονές, άδοξες καταλήξεις... Στα νυχτερινά πάρκα με τα όνειρα, στο κλεφτό φιλί μιας στιγμής τού τότε, δίπλα στον φοίνικα που ποτέ δεν ξεράθηκε... Η αλήθεια πληγώνει τρυφερές ψυχές που δεν τις διέφθειρε ο χρόνος, ο δικός μου ο δρόμος αιώνια ανάμνηση, αγαπημένη στιγμή άλλοτε, ψυχρή παγωμένη με κλάμα ζωή, κάποιες νυχτιές, χωρίς φεγγάρι, στα υπόγεια σερνάμενος για την χαμένη αγάπη... Στα καλοκαίρια μου στο απέραντο μπλε, το κορμί καυτή λάβα, να λαμπυρίζουν τα καστανά μου μάτια, ηδονές και θυσίες στο εφήμερο, στο υπαρκτό... Ζωή μέχρι τα άκρα, μέχρι εκεί που η Γη ξεφεύγει στο άπειρο, που το όνειρο εκτινάσσεται στο άπιαστο στο ακατόρθωτο, το λυτρωτικό λυγμό μιας θεάς να με μαγέψει από το άγνωστο να σε μαγέψω και γω, να σε συγκλονίσω, να σε εκτινάξω στο μέσα σου... Να με εξαφανίσεις ευτυχισμένα... Να ακούς ξανά και ξανά τον ίδιο ρυθμό, να χαμηλώνεις τα μάτια, να κοιτάς την σκιά σου να δεις αν την ξεπέρασες, να σε φιλά μια ψυχή, να σε ανατριχιάζει... Να βαδίζεις χιλιάδες χρόνια μπροστά στο ίδιο σημείο του άλλου, και να γελάς ασταμάτητα με δάκρυα στα μελαγχολικά σου μάτια... Πέρασαν ευγενικά χρόνια, παραπονιάρικα μάτια, ξανθά μαλλιά, μαύρα κορακίσια, βαμμένα στην πορφύρα, τα όνειρα έχουν και χρώμα, και διαθέσεις, και χρόνο να εκπληρωθούν... και σκέψη να πεθάνουν... Στο τέλος μου, στο τώρα, στο υπαρκτό μου γιατί, ξέχασα τον χρόνο στο ντουλάπι της υπομονής μου, ακούω μια μουσική από το χθες, θαυμάζω που την ζω σαν στιγμή, που θα έρθει, που θα την ζήσω, και θα περάσει ξανά, δια παντός... όλα λοιπόν είναι στον χρόνο περασμένες στιγμές;