Το ευχάριστο στην όλη ιστορία είναι ότι τέλειωσαν οι γιορτές. Ξέρεις μωρέ αυτές που σου γυρίζουν το μάτι ανάποδα! Που κοιτάς πότε να τελειώσουν να ξεμπερδεύεις από τα τετριμμένα, να κοιτάξεις την μοίρα σου μετά να δεις αν θα την βγάλεις και αύριο. Αυτά είναι λόγια χωρίς ήχο, χωρίς δύναμη, κάθε ανάσα και ένας λόγος, απλά αναπνέεις και ξεστομίζονται. Όλα κυλούν σαν το νερό στο αυλάκι... αυτό μωρέ το αυλάκι του χωριού που ήμασταν χθες και κατεβάζει από το βουνό το άγιο νερό της πίστης... Ευλογημένος τόπος ο τόπος μου, και οι άνθρωποι του, σαν άγιοι βαδίζουν το πεπρωμένο τους. Τόσο ευτυχία που να την χωρέσει ο νους... όλα σαν παραμύθι... νυχτερινό, και ακόμα δεν κύλησε αυτός ο χρόνος... Δεν βλέπω τίποτα, βούρκωσα!
©2014-10
Στα νυχτερινά μου μονοπάτια κάποτε άφησα μια ψυχή, ένα όνειρο, κάτι από το διαφορετικό των άλλων.. Η καυτή εποχή πέρασε! Η ψυχρή μου διάθεση πηγάζει από τα γεγονότα της κοινωνίας μου. Το ίδιο και συ που χάθηκες στην γωνιά σου άνθρωπε, που έκλεισες τα μάτια στο σωστό και το δίκαιο, που μαύρισες την ψυχή σου γιατί έτσι σε πρόσταξαν οι ισχυροί! Δεν έσβησε το κερί μου, δεν χάθηκε η φλόγα μου, ζω τις στιγμές σαν νάταν οι τελευταίες στον κόσμο... όχι προσέχω να ζω, να βλέπω, να ακούω, να νιώθω, να αγγίζω, να αισθάνομαι, να θέλω να παθαίνω αυτό και το άλλο... Είμαι ο καθημερινός άνθρωπος μιας άλλης ζωής... αυτής που εσύ θάθελες να έχεις και δεν θα βρεις ποτέ... Είμαι μόνος... και μοναδικός... και ζαλισμένος!
©2014_11
Δύο πράγματα είναι η φυγή μου... Το σινεμά και η επικοινωνία. Ο νυχτερινός επισκέπτης, ο ήχος της γλυκιάς εικόνας ενός χαμόγελου, μιας κουβεντούλας, το ήσυχο χαμόγελο σχηματίζοντας λακκάκια αγαπημένα... Η πολύχρωμη εικόνα κολασμένη... μιλάω για τον όχλο που κραυγάζει στην τηλεόραση, που ωρύεται πνιγμένος στα καλά κρυμμένα χρυσά του άμφια... μου ματώνει τα μάτια, κατεβάζω κεφάλι ξανά αποσυντίθεμαι...Χάνω ψυχές, χάνω ισορροπία. Κάποιος υπάρχει για να υπάρχω, κάποιος ζει για να ζω, κάποιος, κάπου νοιάζεται και για μένα... το ξέρω, το αισθάνομαι... το επιζητώ... Τις άλλες φορές βλέπω μόνο σινεμά... πολύ σινεμά...
©2014-12
Ο χειμώνας μου... αυτός ο αιώνιος εραστής μου. Τον λατρεύω αφάνταστα. Τον ζω στο μέσα της σάρκας μου! Περπατάω μαζί του στους δρόμους, βλέπω στα κρύσταλλα μιας βιτρίνας την αντανάκλαση του εαυτού μου, την ψυχή μου σαν ένα φύλλο στον άνεμο, ξανά και ξανά... πετάμενο από δω και από κει... Κάθε μου βήμα και μία ανάσα, παγωμένη, σε μία απέραντη σιωπή! Πως μπορεί ο παγωμένος αέρας να σε καθηλώσει στον παράδεισο της ματαιοδοξίας... να τα θες όλα δικά σου; Μα όλα; Δεν σου φτάνουν οι φωνές και οι λυγμοί που ταράζουν την πλατεία καθώς ο ήλιος σφραγίζει με την πτώση του την πτώση μας και την επερχόμενη ανάσταση; Δεν έχεις καθόλου καρδία; Mου είπα! Τίποτα λιγότερο από όλα!
©2014-13
Το θέμα είναι το after! Δηλαδή μετά από όλα αυτά τι γίνεται; Μετά από παραδείσους να βρίσκεσαι σε κόλαση, σε ρουτίνα, σε καθημερινή κραιπάλη! Ναι υπάρχει και αυτό είδος... η βρώμα που αφήνουμε στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, απ΄τα εσώψυχα μας... Είμαι ένας αθώος άγγελος μέσα σε υπονόμους... αναδύω αρώματα και ευγενείς φιλοδοξίες... Κανείς δεν με βλέπει σοβαρά και υπεύθυνα... Τους αγαπώ όλους... Και κυματίζω στον άνεμο σαν λευκή σημαία με δυό χείλια κόκκινα σαν έμβλημα ελπίδας... Ο ήλιος με ακολουθεί, η μουσική και αυτή διασκεδάζει πλάϊ μου, ταξιδεύω! Το θέμα είναι to after... Δηλαδή μετά τι γίνεται...
©2014-14
Ξαφνικά όταν έρθει η Άνοιξη, εδώ και μέσα μας... όλα θα γίνουν ανύπαρκτες λέξεις. Θα γίνουν άπιαστες στιγμές! Όλα και όλοι θα ψάχνουν διαδρόμους να απογειωθούν... ο ένας θα τραβήξει από κει, ο άλλος για αλλού, και κάθε ψυχή θα διασταλεί αθώα και ευάλωτη στο κάλεσμα της εποχής! Θα είναι η θάλασσα ένα ειρηνικό κάλεσμα σε χορούς Διονυσιακούς, οι καρδιές και τα κορμιά εργαλεία δημιουργίας, τέχνης και απολύτρωσης... Μα τι λέω ξαφνικά στο καταχείμωνο, βάζω τα δάχτυλα μου στο στόμα και με τα χνώτα μου προσπαθώ να τα ζεστάνω, βλέπω εφιάλτες; Μήπως είναι μια οπτασία ευτυχισμένη πριν το τέλος του κόσμου; Και όμως πάντα δεν έρχεται η Άνοιξη;
©2014-15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου