Ο δρόμος είναι σχεδόν ευθεία. Ας είναι έρημος, ας είναι παγωμένος. Στο τέλος του είναι η άνοδος, η πτώση όλης της πεζοπορίας ολοκληρώνεται στην στροφή. Στο πεζό, απλό, καθημερινό, καλωσόρισες... και πάλι! Και είναι μοναδικός πλέον αυτός ο λόγος. Και είναι απλησίαστα τα χνώτα των ανθρώπων, και αν έρχονται κοντά πότε πότε είναι για τις κραυγές, για τις ριπές του πικραμύγδαλου! Ο δρόμος είναι σχεδόν ατέλειωτος... σχεδόν!
©2014-1
Αφού ο ήλιος λάμπει, πάνω στο καστανό άλογο της ανάμνησης ταξίδεψα στα βαρύγδουπα, νωχελικά πεζοδρόμια της θλίψης, της παραίσθησης και της αιώνιας παρακμής μας... Ο καιρός ζητούσε μουσική και διάλογο, κλειδαριές από βαριές πόρτες που δύσκολα ανοίγουν και χυμούς ξωτικούς... Ο θεός έχει φύγει διακοπές στα Ιλίσια πεδία, και ο πεζός μου βηματισμός είναι ο ήχος μιας αναμενόμενης επαφής. Γιατί η επαφή των άκρων είναι το θέμα των καιρών μας... το δύσκολο, το ανέφικτο, το εφικτό!
©2014-2
Όταν την μέρα την σκεπάζει η νύχτα, όλοι ξέρουμε πως αλλάζουν οι σκέψεις, οι αποφάσεις, οι κατευθύνσεις... Ακούς μουσικές, κάνεις τολμηρές επιθέσεις στην άβυσσο... και ξεχνάς ποιος είσαι από που έρχεσαι και που θα καταλήξεις... Συνήθως, κανονικά θάπρεπε να ζεις την στιγμή, να απολαμβάνεις το δευτερόλεπτο, να το σκίζεις σαν μια κόλα χαρτί, να προσέξεις όμως αν το κάνεις να μην σκίσεις μαζί και τα γραπτά που υπάρχουν πάνω σε αυτό. Οι αποστάσεις πονάνε αν τις βαδίζεις μόνος!
©2014-3
Θα απλωθεί ξανά η σιωπή μας. Η δική μου, των άλλων, εκείνης. Όλοι θα παίξουμε το θέατρο του παραλόγου. Ακόμα και οι μυρωδιές θα συνωμοτήσουν εναντίον μας! Θα σβήσουν τα κεριά τα μυρωδάτα.Οι πόροι θα γυρίσουν στην θέση τους. Δεν θα μείνει ούτε ένα σπίρτο αναμμένο, θα περιμένεις το επόμενο άναμμα! Κάρβουνο από τζάκι της μεγάλης φωτιάς μας τα επόμενα χρόνια, οι αιώνες, οι στιγμές... Όλα θα κυλήσουν αρμονικά στο μυαλό μας... Ως το επόμενο δειλινό. Ως το επόμενο που, πότε, πως...
©2014-4
Οι διαδρομές μου, ένα υπέροχο σοφιστικέ αερικό της νύχτας! Ένα μονοπάτι της μέρας σκέτος Γολγοθάς, πίσω από το βουνό κρύβω δάκρυα, σεντόνια που μυρίζουν αρωματισμένες φακίδες και ο καυτός καφές οδοιπορικό σε κορμιά ανεξερεύνητα. Πόσο θέλει ο άνθρωπος να ενώσει τα κομμάτια του; Να δει πέρα από την κόχη του ματιού του πως ο χρόνος τελειώνει και χάνεται; Να συλλάβει την στιγμή και να δαγκώσει το άπειρο μέσα από τα χείλη της; Ποιος ουρανός διαλέγει θνητούς να χορεύουν στην άβυσσο; Στο παρκέ που γυαλίζει διαβάζω την δύναμη της σιωπής. Τον ψίθυρο αφουγκράζομαι, διαλέγοντας δροσερά φρούτα της Άνοιξης...
©2014-5
Η επόμενη μέρα είναι ανάσες! Ο καυτός καφές είναι ακαθόριστο σύμβολο αναμονής. Για τον ήλιο; Για τον ήχο; Για την σιωπή; Ξεθωριάζει το όνειρο, επιτέλους οι ψυχρές μας οι νύχτες διαγράφονται! Ώσπου να φτάσει το μάτι στην ακτή, φωτεινές δέσμες διαπερνούν υφάσματα, σάρκες, αναπνοές. Ξέρω πως όταν βαδίσω στον δρόμο αργότερα θα συναντήσω ξανά φωτιές να ξεπηδούν στην δική μου πόλη Σάνγκρι Λα, στην δική μου σκέψη... Ο χρόνος είναι κύκλος, φεύγει και έρχεται σαν τον άνεμο του χειμώνα, μαζί με στιγμές, μαζί με αρώματα... Για την ώρα αισθάνομαι άπνοια, γεύση γλυκιάς καραμέλας βουτύρου... ανασαίνω!
©2014-6
Μαζεύτηκαν οι λέξεις να μας πουν τα γεγονότα, αλλά δεν μπόρεσαν να μιλήσουν, κοιτάχτηκαν στα μάτια, έφαγαν λωτούς και κοιμήθηκαν τον αιώνιο ύπνο τους. Αχ αυτές οι λέξεις δεν ξέρουν τι λένε κάποιες φορές. Οι έννοιες κοντράρονται μαζί τους. Οι διαθέσεις μας κοιτούν την μάχη και μεταξύ τους χασκογελάνε... Οι διαθέσεις είναι μικρά ζιζάνια που τρυπούν το μυαλό μας, και το διαμορφώνουν παράξενα. Παράξενοι οι καιροί, άλλοτε ήλιο, άλλοτε ψύχρα, χιόνι και χνώτα που ανταλλάσσουν ερωτευμένους φθόγγους... Πολύ κρύο φέτος θα φορεθούν βαριά πανωφόρια, θα πεταχτούν μετά στα πατώματα και ο ήχος τους θα ταξιδέψει ένοχα μυστικά και ουτοπίες...
©2014-7
Ο καιρός του χειμώνα πάντα με μελαγχολούσε. Πεζοπορίες σε διαδρόμους με πολύ φαντασία, ερωτική διάθεση, τέχνη και δημιουργία. Όλα στο μυαλό. Να μην σου διαλύσουν τις διαδρομές σου. Αυτό και το όνειρο μόνο αξίζουν. Οι στιγμές γίνονται και ξανά-γίνονται. Ξαφνικά παγώνουν οι αναμνήσεις, οι σκηνές παύουν να επαναλαμβάνονται στην σκέψη σου, λες τι έγινε; αυτό ήταν όλο; Κοιτάς έξω από το παράθυρο τον ήλιο που καίει μόνο για τους άλλους... νιώθεις τους πόνους στο κορμί σου, δεν ξέρεις από που προέρχονται καν! Μόνο ο γλυκός, μεσημεριανός καφές ισορροπεί την σχέση σου με την ανυπαρξία. Όλα επέστρεψαν στον ζερό; Όχι, ίσως όλα να ξεκινούν τώρα! Ίσως...
©2014-8
Εγώ δεν θα ανέβω ποτέ στο βουνό να δω τον ορίζοντα μακριά, εκεί που σμίγει η θάλασσα με τον ουρανό, εκεί που το όνειρο δένει με την πραγματικότητα, όπου ο θεός έκανε τις αμαρτίες και έδωσε και την λύτρωση. Δεν θα πάω σε κανένα νησί, να με χτυπήσει το κύμα του χειμώνα στα μούτρα, η αλμύρα να μου χαρίσει στιγμές... και ο αγέρας να κλείσει ανάσες και αισθήματα... Θα δακρύσω μόνο, δακρύζω πάντα με την χαρά των άλλων, με την δικαίωση τους, την επιτυχία τους, την εκπλήρωση των ονείρων τους... Θα δακρύσω για όλους εσάς που τα έχετε καταφέρει! Εγώ κοιτώ μέσα από σκοτάδι, μέσα από φως, μέσα από τα μάτια σας και το μυαλό σας... Έχω μεγάλη καρδία, θέλω και έχω... μ΄αρέσει η αγάπη...
©2014-9
©2014-1
Αφού ο ήλιος λάμπει, πάνω στο καστανό άλογο της ανάμνησης ταξίδεψα στα βαρύγδουπα, νωχελικά πεζοδρόμια της θλίψης, της παραίσθησης και της αιώνιας παρακμής μας... Ο καιρός ζητούσε μουσική και διάλογο, κλειδαριές από βαριές πόρτες που δύσκολα ανοίγουν και χυμούς ξωτικούς... Ο θεός έχει φύγει διακοπές στα Ιλίσια πεδία, και ο πεζός μου βηματισμός είναι ο ήχος μιας αναμενόμενης επαφής. Γιατί η επαφή των άκρων είναι το θέμα των καιρών μας... το δύσκολο, το ανέφικτο, το εφικτό!
©2014-2
Όταν την μέρα την σκεπάζει η νύχτα, όλοι ξέρουμε πως αλλάζουν οι σκέψεις, οι αποφάσεις, οι κατευθύνσεις... Ακούς μουσικές, κάνεις τολμηρές επιθέσεις στην άβυσσο... και ξεχνάς ποιος είσαι από που έρχεσαι και που θα καταλήξεις... Συνήθως, κανονικά θάπρεπε να ζεις την στιγμή, να απολαμβάνεις το δευτερόλεπτο, να το σκίζεις σαν μια κόλα χαρτί, να προσέξεις όμως αν το κάνεις να μην σκίσεις μαζί και τα γραπτά που υπάρχουν πάνω σε αυτό. Οι αποστάσεις πονάνε αν τις βαδίζεις μόνος!
©2014-3
Θα απλωθεί ξανά η σιωπή μας. Η δική μου, των άλλων, εκείνης. Όλοι θα παίξουμε το θέατρο του παραλόγου. Ακόμα και οι μυρωδιές θα συνωμοτήσουν εναντίον μας! Θα σβήσουν τα κεριά τα μυρωδάτα.Οι πόροι θα γυρίσουν στην θέση τους. Δεν θα μείνει ούτε ένα σπίρτο αναμμένο, θα περιμένεις το επόμενο άναμμα! Κάρβουνο από τζάκι της μεγάλης φωτιάς μας τα επόμενα χρόνια, οι αιώνες, οι στιγμές... Όλα θα κυλήσουν αρμονικά στο μυαλό μας... Ως το επόμενο δειλινό. Ως το επόμενο που, πότε, πως...
©2014-4
Οι διαδρομές μου, ένα υπέροχο σοφιστικέ αερικό της νύχτας! Ένα μονοπάτι της μέρας σκέτος Γολγοθάς, πίσω από το βουνό κρύβω δάκρυα, σεντόνια που μυρίζουν αρωματισμένες φακίδες και ο καυτός καφές οδοιπορικό σε κορμιά ανεξερεύνητα. Πόσο θέλει ο άνθρωπος να ενώσει τα κομμάτια του; Να δει πέρα από την κόχη του ματιού του πως ο χρόνος τελειώνει και χάνεται; Να συλλάβει την στιγμή και να δαγκώσει το άπειρο μέσα από τα χείλη της; Ποιος ουρανός διαλέγει θνητούς να χορεύουν στην άβυσσο; Στο παρκέ που γυαλίζει διαβάζω την δύναμη της σιωπής. Τον ψίθυρο αφουγκράζομαι, διαλέγοντας δροσερά φρούτα της Άνοιξης...
©2014-5
Η επόμενη μέρα είναι ανάσες! Ο καυτός καφές είναι ακαθόριστο σύμβολο αναμονής. Για τον ήλιο; Για τον ήχο; Για την σιωπή; Ξεθωριάζει το όνειρο, επιτέλους οι ψυχρές μας οι νύχτες διαγράφονται! Ώσπου να φτάσει το μάτι στην ακτή, φωτεινές δέσμες διαπερνούν υφάσματα, σάρκες, αναπνοές. Ξέρω πως όταν βαδίσω στον δρόμο αργότερα θα συναντήσω ξανά φωτιές να ξεπηδούν στην δική μου πόλη Σάνγκρι Λα, στην δική μου σκέψη... Ο χρόνος είναι κύκλος, φεύγει και έρχεται σαν τον άνεμο του χειμώνα, μαζί με στιγμές, μαζί με αρώματα... Για την ώρα αισθάνομαι άπνοια, γεύση γλυκιάς καραμέλας βουτύρου... ανασαίνω!
©2014-6
Μαζεύτηκαν οι λέξεις να μας πουν τα γεγονότα, αλλά δεν μπόρεσαν να μιλήσουν, κοιτάχτηκαν στα μάτια, έφαγαν λωτούς και κοιμήθηκαν τον αιώνιο ύπνο τους. Αχ αυτές οι λέξεις δεν ξέρουν τι λένε κάποιες φορές. Οι έννοιες κοντράρονται μαζί τους. Οι διαθέσεις μας κοιτούν την μάχη και μεταξύ τους χασκογελάνε... Οι διαθέσεις είναι μικρά ζιζάνια που τρυπούν το μυαλό μας, και το διαμορφώνουν παράξενα. Παράξενοι οι καιροί, άλλοτε ήλιο, άλλοτε ψύχρα, χιόνι και χνώτα που ανταλλάσσουν ερωτευμένους φθόγγους... Πολύ κρύο φέτος θα φορεθούν βαριά πανωφόρια, θα πεταχτούν μετά στα πατώματα και ο ήχος τους θα ταξιδέψει ένοχα μυστικά και ουτοπίες...
©2014-7
Ο καιρός του χειμώνα πάντα με μελαγχολούσε. Πεζοπορίες σε διαδρόμους με πολύ φαντασία, ερωτική διάθεση, τέχνη και δημιουργία. Όλα στο μυαλό. Να μην σου διαλύσουν τις διαδρομές σου. Αυτό και το όνειρο μόνο αξίζουν. Οι στιγμές γίνονται και ξανά-γίνονται. Ξαφνικά παγώνουν οι αναμνήσεις, οι σκηνές παύουν να επαναλαμβάνονται στην σκέψη σου, λες τι έγινε; αυτό ήταν όλο; Κοιτάς έξω από το παράθυρο τον ήλιο που καίει μόνο για τους άλλους... νιώθεις τους πόνους στο κορμί σου, δεν ξέρεις από που προέρχονται καν! Μόνο ο γλυκός, μεσημεριανός καφές ισορροπεί την σχέση σου με την ανυπαρξία. Όλα επέστρεψαν στον ζερό; Όχι, ίσως όλα να ξεκινούν τώρα! Ίσως...
©2014-8
Εγώ δεν θα ανέβω ποτέ στο βουνό να δω τον ορίζοντα μακριά, εκεί που σμίγει η θάλασσα με τον ουρανό, εκεί που το όνειρο δένει με την πραγματικότητα, όπου ο θεός έκανε τις αμαρτίες και έδωσε και την λύτρωση. Δεν θα πάω σε κανένα νησί, να με χτυπήσει το κύμα του χειμώνα στα μούτρα, η αλμύρα να μου χαρίσει στιγμές... και ο αγέρας να κλείσει ανάσες και αισθήματα... Θα δακρύσω μόνο, δακρύζω πάντα με την χαρά των άλλων, με την δικαίωση τους, την επιτυχία τους, την εκπλήρωση των ονείρων τους... Θα δακρύσω για όλους εσάς που τα έχετε καταφέρει! Εγώ κοιτώ μέσα από σκοτάδι, μέσα από φως, μέσα από τα μάτια σας και το μυαλό σας... Έχω μεγάλη καρδία, θέλω και έχω... μ΄αρέσει η αγάπη...
©2014-9
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου