"ο ήχος της σιωπής"

Άλλη γωνία θέασης,
άλλη θέα, ίδια θεά,
αλλάζει το θέαμα και το θήραμα,
τα γνωστά κόκκινα όνειρα...
οι νεράιδες, οι κλειδώσεις πονάνε,
η φύση χλωμή, το μαγεμένο διέξοδο,
το γνωστό αδιέξοδο!
Τα φύλλα να πέφτουν,
μαζί εγώ, εσύ, ο μουγκός στοχασμός μας, 
κάθε χρονιά με κοιτούν, σιωπηλά,
μετά πέφτουν, με κοιτούν απ' το χώμα...
φωτεινές πυγολαμπίδες της νύχτας ερεθισμοί,
οι θεσμοί εδώ δεν υπάρχουν!
Οι δημιουργίες συνυπάρχουν, συνθλίβονται οι κακίες,
το χώμα πιστός οδηγός, το ποίημα αιώνιος φρουρός,
όσο σκοτάδι και αν φάω ο ήχος θα τον καλύψει,
η μέδουσα θα με σαγηνέψει, θα με αναστήσει,
ο αγέρας σε κάθε επίπεδο ίδιος,
ο διάβολος και ο θεός σαν να έχουν απόψε κέφια!
Περιμένω πίσω απ' τα σκονισμένα παράθυρα,
πίσω απ' τα βαμμένα μαλλιά,
από τα βαμμένα σου χείλη, τα σαρκοφάγα,
πίσω από ακονισμένες λεπίδες διάφανες,
μέσα από συνειρμούς και ξεθωριασμένες βίδες,
σωριασμένες σάρκες πονεμένες, φορτωμένες,
αιωρούμενες ψυχές στα δωμάτια με το παρκέ,
περιμένω να ανοίξω την πόρτα,
να ξημερώσει να δω άπιαστο φως,
να ακούσω τον ήχο του τηλεφώνου,
να διαβάσω το όνομα μου στον τοίχο και στο μπιστρό,
θλιβερές, ευτυχισμένες θεάσεις, με κίτρινα φύλλα,
όχι σε δρόμους και σε πλατείες,
όχι στα δάση και σε μονοκατοικίες,
ούτε στα αεροδρόμια της απογείωσης μας,
στο στενό, μικρό, μισοσκότεινο ψάχνω,
στο απλό καθημερινό σου χαμόγελο,
δυο λεξούλες, ένα νεύμα, το άγγιγμα της στιγμής,
σιωπή, τραυματίας πολέμου τα μάτια μου, αναμένοντας,
να φωτίσουν χειμωνιάτικα την ψυχή μου!

© γ.κ. "ο ήχος της σιωπής" 4/10/13