Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

"Πετώντας στα σύννεφα"

Κοίταξα κάτω, μακριά τις μύγες που έβλεπα άλλοτε σαν ελέφαντες και χαμογέλασα! Το μικρό παραθυράκι εγκλωβίζει το μεγαλείο της ζωής μου, απογυμνώνει τις εσωτερικές μου ροπές για θρόνους και άλλα τοιαύτα μέσω κομματικών διαστροφών! Ξέρω πως θα γυρίσω στην χαβούζα της χρυσαφένιας μου πόλης με τους αυλοκόλακες και τις παραμυθένιες μου μέρες να εξελίσσονται στους γνωστούς εφιάλτες πριν το πιόμα μου. Και  μετά η επαφή με το θείον, τα σύννεφα να χρωματίζονται κόκκινα και τα κοράκια να  σχηματίζουν το μονοπάτι μου! Το σούρουπο με βρίσκει πάντα να οργανώνω και να οργώνω τις λεπτές λάμες της εσωτερικότητας μου, έτσι που να με κόψουν αργότερα απαλά σαν μετάξι, αγαπησιάρικα σαν σκιουράκι που έχει χάσει τον δρόμο του... Με στενεύει ο διάδρομος και με πνίγει η χιλιοπατημένη μπορντό μοκέτα με τις γάμπες να πηγαινοέρχονται σαν άγγελοι διαβολικοί καλώντας με στο πανηγύρι του θνητού κυνηγού. Όμως εγώ κοιτάζω πέρα από το στενό παραθυράκι, εκεί που σμίγει η γη με τον ουρανό, μια λεπτή ξανθιά γραμμή δίπλα στον ήλιο που θα κρυφτεί σύντομα για τα επόμενα του παιχνίδια  με τις σκιές... μόνος, ανυπεράσπιστος, συλλογιέμαι τι έχει πάει λάθος όλα αυτά τα χρόνια... πόση δράση και αντίδραση έχουν ποτίσει τις φλέβες μου, πως έχω δημιουργήσει ζωή, έχω δώσει και πάρει αγάπη! Και τώρα τι; Ένα τσακ και όλα μπορούν να σβήσουν για πάντα, να βυθιστούν στο σκοτάδι οι επόμενες στιγμές. Να ανοίξει η πόρτα με το φως το εκτυφλωτικό, ξέρεις αυτό που αναφέρουν οι γραφές, αλλά εμείς δεν πιστεύουμε, και να βρεθώ μαζί με το απέραντο τίποτα και όλα! Ακούω doors. Οι άλλοι κοιμούνται! Η σιωπή με αγκαλιάζει και με νικά, με ξερνάει η πραγματικότητα στο χθες. Αμετανόητος ο εχθρός, ανισόρροπος ο αντίπαλος, δεν γνωρίζει το τσακ, δεν ξέρει καν τι θα πει. Αυτός θα μαυρίσει στην άμμο σου, και θα κτίσει παλάτια και μέγαρα!... Εγώ ξέρω; Βλέπω; Ο φωτεινός μου ορίζοντας της άλλης μου ζωής βηματοδότης γιατί αυτή την κατάσταση που μου έδωσε η μοίρα, και δεν είπα πατέρα θέλω να γίνω αυτό, και αν το είπα ήταν αντίδραση σε μια δράση αρνητική.Πήρα ανάποδες στροφές και γύρισα ανάποδα τον κόσμο καταστρέφοντας πρώτα εμένα και μετά αυτούς που αγάπησα πραγματικά, ή μήπως δεν είναι έτσι; Μου κλείνουν τα μάτια, τα  χέρια βαριά και η ψυχή ένα σύμπλεγμα καταστάσεων του παρόντος, του χθες και του μετά.Θα τα συνδέσω όλα σε ένα κουβάρι ψυχεδελικό πασπαλίζοντας το με τέχνη και υψηλή κοινωνική συναναστροφή με αρκετή εσωτερική διαστροφή στον τομέα "σε θέλω" ... Θα σύρω το λεπτό μου κουφάρι ξανά στα πεινασμένα όρνεα κάτω στη σκονισμένη πλατφόρμα των απολαύσεων, βαδίζοντας στο παρόν, αγνοώντας εμένα, εσένα τα τέρατα, το ακατάπαυστο λέγειν! Γλυτώνω από το τσακ εδώ στα ψηλά και σπαράσσομαι στα γνωστά μου δρομάκια τα υγρά από το νέκταρ μας, που έβαλες για να πιω. Μα όταν όλα σκοτεινιάζουν εδώ και τριγύρω, γίνομαι φωτεινή πυγολαμπίδα και τρυπώνω στον ύπνο σου εαυτέ μου, με πλάθω πάλι από την αρχή, με κοιτάζω στον δικό μου καθρέφτη ηδονικά και με αγαπώ. Η παράσταση άρχισε.Η ζέστη καίει τα μάρμαρα και τις σάρκες, και ο ύπνος κρατάει αιώνια. Οι επόμενες ώρες που έρχονται δεν έχουν καμία αξία, ούτε και ο δικός μου ο λόγος. Γιατί εδώ μέσα που είμαι πράγματι δεν με ξέρει κανείς. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου