"Η αβάσταχτη μοναξιά ενός ταξιδευτή"

Ακούω doors.Κάπου αλλού είναι αυτός ο ήχος, από κάπου πηγάζει! Μετά στο απέραντο δρόμο, τον βρώμικο κατά διαστήματα, ακούω το αίμα και βλέπω τον φόνο. Καταραμένη χώρα, τυχάρπαστη! Πρέπει πρώτα να δεις το αίμα και ύστερα πιστοποιείς τον φόνο! Δεν συναρπάζει! Έχω δει και χειρότερα. Μετά χάνομαι, σε σοκάκια και πολιτείες παραμυθιού, επικού φιλμ και μαγικού πλανήτη. Αργότερα με χτυπά κεραυνός καταπίνοντας νέκταρ και τρίφυλλα μαγευτικά ταξίδια. Μόνο τα-ξίδια αρκούν! Είμαι μόνος, και έχω εμπρός μου, πίσω μου, αριστερά μου και δεξιά χιλιάδες ψυχές, γελαστές και κατσούφικες και ο φονιάς κάπου εκεί με κοιτά και γελά, στοχεύοντας με, σιωπηλά, σαν την ζάχαρη άχνη στο ντόνατς του πρωινού μου. Τον χειροκρότησα χθες, και εκείνος θα έρθει κάποτε στην γη μου να την λεηλατήσει. Μπορεί να φέρει και δώρα μαγευτικά, ταξίδια μαγικά στον ουρανό μου!Να με παραμυθιάσει ότι είναι για το καλό μου, όπως στο σινεμά με το ευτυχισμένο τέλος... Αναβαθμίστηκε σε καβαλάρη της θύελλας. Εξοστρακίστηκα σε ταξιδιώτη μη επιστροφής. Εκεί που τα καγκέλια χρυσίζουν με την δύση του ήλιου, με μαγεύουν, με συγκινούν και με ανατριχιάζουν ρουφώντας με σαν τον καπνό μέσα μου, που δεν ξαναβγαίνει ποτέ ξανά στον αέρα! Και μένοντας εκεί μου κάνει κακό, αλλά μ'αρέσει! Ξεχνώ και προσπερνώ τα γυάλινα κτήρια δίπλα στην λίμνη και στην ακτή, τα πουλιά μου θυμίζουν πως έχω ψυχή, ανάσα, σάρκα και χείλη καυτά για τον κανένα. Ατέλειωτοι ρυθμοί σαγηνεύουν το κορμί μου που το χαρίζω σε στεγνές ιδρωμένες συγκυρίες και σε διαβολοσκορπίσματα, ανεμομαζώματα! Είπαμε το πλήθος πλάθεται, οι ορμές μας υπάρχουν και με ανησυχεί, λες να πέσω στα πλακάκια εμπρός από το αρχαίο επιφανειακά κτήριο της διαπλοκής, δίπλα στα κίτρινα πεσμένα φύλλα και να ουρλιάζω; Γεμάτο ξερό καφέ και σταγόνες από αίμα ο δρόμος μας... χάλια θα γίνω και δεν το αντέχω ξανά... Με πνίγουν οι γνωστοί τσιμεντένιοι βιοπαλαιστές, και οι χρυσαφένιοι μαύροι κύκνοι που λικνίζονται πίσω από λευκά κολλαριστά τους. Και πιο μέσα να δεις... και να ζηλέψεις για πάντα που δεν θα το δεις! Που είμαι; Γιατί είμαι έχει σημασία! Πως ήμουν και πως είμαι αυτή τη στιγμή αδιάφορο! Και το μόνο ελπιδοφόρο μια σκέψη, ότι δεν είμαι μόνος, ότι δεν έχω κανένα πόνο, και άπειρο χρόνο πίστωση σε καφέ ετικέτα στην πίσω πλευρά με υπογραφή! Έχω λήξη και είναι άγνωστο πότε! Περπατώντας εδώ δίπλα στον άγνωστο νεκρό ταξιδευτή, πολίτη του κόσμου, ή ντόπια ψυχή με πλαστική μαύρη σακούλα, αναρωτιέμαι πόση μοναξιά μπορώ να κουβαλάω μέσα μου; Αναρωτιέμαι γιατί δεν παραδέχτηκα ποτέ ότι κουβαλάω απέραντη μοναξιά μέσα μου χρόνια. Εδώ όμως δεν με ξέρει κανείς!