Στην κόψη του ξυραφιού,
οι ζωές μας με τις λεπίδες μας!
Οι φοβεροί κεραυνοί,
οι πικροί λυγμοί της επιστροφής!
Οι άνεμοι θερίζουν επαναστάσεις,
οι έρωτες ανάσες και κλάμα
μετά έρχονται οι εφιάλτες,
αυτοί που μισείς πιο πολύ,
οι σκιές στον καθρέφτη
που έχεις το σύνθημα δεκανίκι ζωής
που δεν ήθελες ποτέ να έχεις ψυχή μου!
Και γω...
πως μπορεί ένα τραγούδι να με αλλάξει,
να με περπατήσει μαζί σου στο άπειρο,
στο μικρό σου δρομάκι,
στους πόρους της σάρκας σου,
της κατάλευκης πεδιάδας οι καρποί σου...
ένας ήχος μισός αναστεναγμός,
μισός μαράζι και απόγνωση...
και να φεύγει ξανά το καράβι,
στο χώμα να χτυπώ ηδονές,
έτσι να θέλεις να κυριαρχείς,
πίσω από το βρεγμένο φινιστρίνι
με την αλμύρα στα μάτια σου,
στα ξανθά τα μαλλιά σου ένα κρίμα,
στα κόκκινα χείλη σου σταγόνες με αίμα,
το δικό μου απόσταγμα...
η Γη ανήκει στα χνώτα σου,
η Θάλασσα στην ζωή σου,
η ψυχή μου στα χέρια σου
οι θεοί στην πνοή σου, θεά μου!
3/4/13 γ.κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου