Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Ο Μυστικός Δείπνος (Γ' Μέρος )


Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ  (Γ' μέρος) © γ.κ. 14/4/13

Τα μπλε παντζούρια όταν φυσάει έξω ο άνεμος δυνατά και δεν τάχεις ασφαλίσει καλά, χτυπούν. Χωρίς συγκεκριμένο ρυθμό. Ανάλογα τις ριπές του ανέμου. Αυτός περνάει από κάθε χαραμάδα της μοναξιάς, κάποιες φορές σου αρέσει που σου ανατριχιάζει την επιδερμίδα, κάποιες άλλες σε πυροβολεί ακατάπαυστα κόβοντας την ανάσα σου, δημιουργώντας τούνελ διαφυγής από την καθημερινότητα, αλλά και μια ασφυξία! Ιδίως τα βράδια όταν όλα σιωπούν ακούς ένα σφύριγμα επαναλαμβανόμενο όπως τα πικρά λόγια ενός χαμένου έρωτα, να κυκλώνει το ερημικό σπίτι, να θέλει ο άνεμος να κυριεύσει την ψυχή σου, να παίξει με τα αισθήματά σου, να σε κατασπαράξει σαν όρνεο σαρκοφάγο, καθώς και συ ένας μηχανισμός αντίστασης ιδεών και σύνθλιψης καταστάσεων. Κρύβεσαι στο ένα και μοναδικό λευκό σου δωμάτιο, και ο μυστικός δείπνος με τα πνεύματα της νύχτας ξεκινά! Εγώ ο άνεμος, χαϊδεύει την λευκή σάρκα σου! Εσύ η λευκή σάρκα, ο πειρασμός, ένα πέταγμα κουνουπιού, το τσίμπημα, ο πόνος, η σταγόνα το αίμα.
Μακριά πολύ ο ήχος, τα φώτα, ο όχλος, η κατακραυγή. Οι κατηγορίες για μια απόφαση καταπέλτη είναι συνταρακτικές. Δεν υπάρχει έλεος! Η απόφαση είναι η γνωστή, η αιώνια, ο θάνατος! Περπατώ σε ένα τεντωμένο σχοινί στην οδό Πατησίων χαράματα μετά από ένα οίνο-πνευματικό ταξίδι με τον φίλο μου τον χάρο παρέα και τα λέμε. Μου δίνει με αγάπη μέρες και χρόνια πολλά να ξανά-δημιουργήσω την ελπίδα της λύτρωσης. Ήπιαμε τσίπουρα και μεθύσαμε και ξεστομίσαμε κουβέντες αληθινές που πονούν.
Δεν ξέρω αν στο χώρο υπάρχει καθρέφτης, αν τον ψάξεις θα τον συναντήσεις. Και αν υπάρχει ξεσκόνιστον, αντίκρισε το είδωλό σου, φόρεστου το στέμμα και δες αν σου ταιριάζει! Αλλιώς βούτηξε στα παγωμένα νερά της λήθης όπως και γω λεύτερος και ολοκληρωμένος σε καρτερώ στα σκοτάδια μου, έτοιμος να συναντήσεις τον δημιουργό σου!  Απόψε θα φας και θα πιεις μόνος, απόψε θα εξαγνίσει ο αγέρας τους εφιάλτες σου! Και ο θάνατος σε περιμένει στην γωνιά όταν θα  ξανά κάνεις λάθος! Ο μυστικός δείπνος είναι το περπάτημα ενός χρυσού σκαραβαίου! Αυτός βρίσκεται πλέον σε κάποια βιτρίνα, βαλσαμωμένος να μας κοιτά αιώνια σιωπηλός! Η βιτρίνα στο κέντρο της πόλης ένα αξιοθέατο παγκοσμίου αίγλης. Γιατί το τόσο απλό το έκανες σύνθετο. Το τόσο εύκολο το δυσκόλεψες. Δεν άφησες τον αέρα να περάσει  μέσα από τους πόρους της επιδερμίδας σου, να κυλήσει ως την ψυχή σου με τα χιλιάδες χρώματα. Ασφάλισες καλά τα παντζούρια καρδία μου και γω πυρπόλησα τους ωκεανούς να σε ξεπεράσω. Τώρα μέσα στην απέραντη σιωπή μας πες στον θεό μου τι ακούς και τι αγαπάς! 

Συνεχίζεται...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου