Ο Μυστικός Δείπνος (Β' μέρος)

Ο Μυστικός Δείπνος (Β’ Μέρος)

Έκλεισε η βαριά σιδερένια πόρτα πίσω μου! Θύμιζε πύλη παραδείσου, κάτι σαν ένα πέρασμα σε άλλη διάσταση! Εγώ στον θρόνο μου, εσύ στον δικό σου! Οι πληγές νωπές, προαναγγελία ενός κοσμοϊστορικού γεγονότος. Του τόσο απλού και εύκολου δρόμου ο τελειωμός. Η θλίψη μου ορατή, ευαίσθητη, λεπτή κόκκινη γραμμή που την έχω περάσει προ πολλού! Τα κυπαρίσσια σύμβολο φευγιού στον άλλο κόσμο. Με κοιτούν, με λατρεύουν, δακρύζουν με πελάγη στον χωροχρόνο μας! Όχι τον δικό σου. Όχι της κοινωνικής καταξίωσης μέσα από τα λευκά σύμβολα της διαφθοράς σας, ούτε απ’ τη μυρωδιά του καυτού λάστιχου στην άσφαλτο της οδού Πατησίων… Ακόμα έχω τις μνήμες από το λευκό κρασί αναμεμιγμένο με καπνούς και ψημένη μπριζόλα στα κάρβουνα! Η απόλυτη πρόσκληση για δείπνο, και ολίγη φέτα. Με το ρακόμελο να στάζει στο λευκό μου σεντόνι, στο σάβανο μου, με τις πληγές μου να έχουν επουλωθεί ως προς στιγμήν. Οι μνηστήρες κάτι σαν τους μονομάχους παλιάς εποχής, ποιος θα κερδίσει την εύνοια, ένα σύνολο ήχων και ακαθόριστου φωτός, από όλες τις κοινωνικές μας τάξεις. Παλεύουν να σταθούν στο πλευρό του ηγέτη, κάτι σαν τους μαθητές μου που πάλεψαν να σκορπίσουν το πνεύμα της αγάπης, το αγνό, το αμόλυντο, αυτό που δεν θα καταλάβεις ποτέ, γιατί απλά δεν θέλεις, δεν θέλουν! Σε μεγάλωσαν έτσι, ψυχή μόνη, ατσάλινη λεπίδα, άμυνα της ευαισθησίας των άλλων. Ίσως σε κάποιο μοναδικό, συστημένο γράμμα ξεδιπλωθεί το πριν, το μετά και το αύριο. Για τώρα η δυναστεία είναι που έχει σημασία φτωχέ μου λαέ! Η διαιώνιση του είδους! Και όπως λοιπόν η πόρτα σφραγίστηκε, να μια μικρή χαραμάδα, ένα αμυδρό φως έμεινε στο πέρασμα σου, ένας αμανές θλιμμένος, δυό-τρεις λεξούλες, ένα τίποτα θα έλεγαν οι Ετρούσκοι κατακτητές, σημαντικό και συμπαντικό δείγμα γραφής για μένα! Η αποκωδικοποίηση των συμβόλων, των εικόνων, των λέξεων παρούσα, και άραγε, τι να υπάρχει κάτω από τους πόρους του δέρματος; Το πάθος; Ο ρυθμός καταιγιστικός, τα γεγονότα, μια πύλη ενόρασης, μια διαύγεια σκέψης, μια προσμονή. Η κίνηση αργή, απελπιστικά παραδομένη στο όχι, πόσες σταγόνες αίμα μπορεί να δει ένα μάτι στην κόλαση; Το τέλος δεν θα έρθει ποτέ σε αυτό το παγκόσμιο γεγονός! Ο λαός στυλοβάτης, θεσμών, αξιών και αναγέννησης! Απόψε διάλεξα ανθρακούχο νερό, λένε ότι η σόδα σκοτώνει! Υπερβολές όπως όλη μου η ζωή, όλη μου η πορεία στον ήλιο τον ένα και μοναδικό, όπου και συ θα δεις και θα δακρύσεις στο πέρασμα Εκείνου! Άλλοτε σκιά του εαυτού μου, μα ο χρόνος δεν άγγιξε την ψυχή μου, σπαρταράει σαν το ψάρι έξω από το νερό λίγο πριν μου πεθάνει! Το αποδέχομαι! Μετά ο καιρός θα χαλάσει, κύματα τεράστια θα σκεπάσουν τα χνώτα μας, δράκοι θαλασσινοί θα ξεσκίσουν τις σάρκες μας, και ο χορός σας θα κρατήσει αιώνες! Έρχονται καταιγίδες και συμφορές, θυσίες και πόλεμος... πόσο μπορείς ακόμα να αντέξεις λυγμέ μου; Τα έθνη όσους προέδρους, βασιλικούς καταπέλτες μας δώσουν δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας πάρουν στα τάρταρα! Η αγάπη, αγνή σαν τον κρίνο της Άνοιξης θα ανθίσει με το μελτέμι του καλοκαιριού μας! Άγονη ανέκαθεν η πατρίδα μου, μόνος μου κλαίω με θέα την θάλασσα και χαράζω πορείες ατομικές.

Συνεχίζεται...

© γ.κ. 13/4/13