Παγωνιά

Με έπιασε από το πέτο ο άλλος μην πέσω στα λασπόνερα.Του είπα εντάξει είμαι... με κοίταξα στα βρομόνερα είδα τα τέρατα μιας άλλης ζωής και την τσαλακωμένη μου φάτσα, την σουρωμένη όπως λένε οι άλλοι από μέσα τους. Εδώ στο "φλάουερ" τέτοια ώρα έχουν μαζευτεί όλα τα είδη της ανθρώπινης σάρκας.Με βρεγμένη άσφαλτο και τα χνώτα παγωμένα την άντεξα και σήμερα την νύχτα, μα τώρα προς τα χαράματα αρχίζω και καταρρέω... Τα κουβαλάω όλα μέσα μου ο άτιμος, και ανέκαθεν ήμουν αντιδραστικός τύπος όπως λένε οι άλλοι από μέσα τους. Σκηνή επαναληπτική όπως τα όπλα που σε πυροβολούν και οι γυναίκες που σε φαρμακώνουν αλύπητα... Διέξοδο της παλιό-νύκτας... συνήθως καταλήγω με γυναίκα στο εργένικο σπίτι μου, ξορκίζοντας τον χωρισμό που δεν ξεπερνιέται με τίποτα ούτε με έρωτες της στιγμής ούτε με οινόπνευμα όσο η λάβα της Σαντορίνης... Και το απολαμβάνω δεν λέω αλλά την άλλη μέρα θέλω να κρύψω άλλο ένα σημάδι που μου άφησε ο παγωμένος αέρας με τα δόντια εκείνης που ένωσε την γη με την σάρκα μου και ξόδεψε τα όνειρα μου στα πέρατα της ανατολής.... Συμβαίνει και τώρα σαν φιλμ, σαν ένα έργο που το έχουμε δει όλοι... με δράκους, με εφιάλτες, με λευκές σάρκες και ηδονές... και κάποιοι ακόμα λένε αυτό το παιδί ποτέ δεν θα βάλει μυαλό... αλλά μέσα τους....