Και επειδή μ'αρέσει να θυμάμαι και τις καυτές μας στιγμές όπως τα ματωμένα μου χείλη, και τους ψιθύρους στο αυτί μου όταν σείονται οι πλανήτες νομίζοντας μέσα στην μέθη μου... μ' άρεσε πάντα να ακουμπάω την βελόνα του πικ-απ απαλά στην αρχή στο πρώτο κομμάτι ξέρεις... να μην βγει προς τα έξω ο βραχίονας και πέσει στο κενό και σπάσει η πολύτιμη κεφαλή... και χάσω τα όνειρά μου... Να αρχίζει με λίγο χρατς-χρουτς ο ήχος απ΄ την επανάληψη να με βυθίζει στο ταξίδι μου το αβλαβές και ας θέλω να τα σπάσω όλα και να σε εκδικηθώ, να σε ματώσω και γω με την σειρά μου. Να παγώνει έξω η άσφαλτος και το μόνο που άκουγα ένα άφωνο κλάμα μου και ο δίσκος... φυσικά δεν κοιτούσα καθρέφτες δεν ρωτούσα ψυχές...δεν μπορούσα καν να με δω! Το ζούσα το χαμένο παιχνίδι στο φουλ αισθανόμενος αυτοκαταστροφή και εξαθλίωση και δρόμο χωρίς γυρισμό. Μα όταν ο δίσκος έφτανε στο τέλος του και ο βραχίονας γύριζε αυτόματα πίσω η σιωπή ερχόταν για λίγο να με κλείσει μέσα στο σκουρόχρωμο υγρό μου ποτήρι και να με εξοστρακίσει ακόμα μια νύκτα στους ψυχρούς δρόμους με τις καυτές παραμορφωμένες υπάρξεις έτοιμες να με κατασπαράξουν. Να με δικαιώσουν για τα πάθη μου που ποτέ δεν θα αρνηθώ.... πόσο πολύ αγάπησα τα άλλα τα δικά μου .... μα ο δίσκος έχει και δεύτερη πλευρά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου