Σεισμός...

Ήταν ένα μεσημέρι σαν το σημερινό.
Το χθες σιωπά.
Το τώρα συντάσσεται.
Το αύριο ένας μικρός δολοφόνος ολκής.
Βάδισα στον βρεγμένο από δάκρυα δρόμο,
είδα το φως και ανάσανα,
είπα ο εχθρός μας πως είναι το λάθος...
εκείνο που ο έρωτας δεν μπορεί να συλλάβει,
το πικραμύγδαλο της μυστικής σου ζωής,
Υποκλίθηκα στο πέρασμα μιας αγάπης,
είπαμε να γελάμε για πάντα ψυχή μου....
τρομακτική εμπειρία ο θάνατος....
επιστρέφεις εκεί που ξεκίνησες,
ξεκινάς εκεί που επέστρεψες....
Κάθε στιγμή, όλος ο κόσμος μια άρνηση
ένας βαμμένος σε κόκκινο μουσαμάς...
Λοιπόν εκείνο το μεσημέρι σαν το σημερινό,
θυσιάστηκα σε βωμούς αποκάλυψης,
σε θεούς αιμοβόρους και αγάπες,
οι ψυχές δεν αντέχουν τα όνειρα,
οι ζωές δεν πιστεύουν στο θαύμα....
όλο και όλο ότι μας μένει στο τέλος
μια ακτίνα φωτός στο σκοτάδι..
και ο παλμός της καρδιάς κάθε βράδυ!

© 2013 "σεισμός" γ.κ. 11/1/13