"κόντρα"

Έλα, κόντρα όλα... Με δυο μάτια κοφτερά σαν χειρουργικό νυστέρι. Είσαι καλά Γιώργο μου με ρωτούν συχνά οι φίλες... Γελάω και τους απαντώ ψέματα... ναι.Και κείνες ευχαριστημένες βυθίζονται στην εσωτερική τους απόλαυση...στον αιώνιο μύθο τους... πίσω από τις λευκές τους κουρτίνες τις απομονωμένα ευτυχισμένες ψυχές τους. Μα και όταν τους λέω όχι τότε σαν θεριά στο υπέροχο τσίρκο της ζωής μου με διατάζουν να σταθώ στα δυό μου τα πόδια με το γνωστό υπέροχο χαμόγελο του κλόουν και να χορέψω μαζί τους χορό εξωστρέφειας και απέραντης ηδονής.... Ωστόσο το τοπίο αλλάζει ραγδαία κάθε στιγμή... και γω στην απομόνωση ζω και συμπάσχω μαζί τους. Οι δικές μου κουρτίνες είναι μόνιμα ανοικτές... να διακρίνω τους βρεγμένους δρόμους με τα τρομαγμένα περιστέρια που ψάχνουν λίγα ψίχουλα από εμένα,εσένα ζωή χαμένη και τρισάθλια επιστημονική μηχανή που σκορπίζεις τα ψεύτικα λόγια σου στο μετερίζι της ιστορίας μας. Χαρίζεις τα βραβεία σου ζωή στο μαύρο βερνίκι, την μυρωδιά των φρεσκοβαμμένων απάτητων παπουτσιών,ενός λευκού δέρματος, άψητου και λείου, λεπτεπίλεπτου και συνήθως καχεκτικού. Την βραβεύεις την κόλαση και την επιστρέφεις σε σένα τελικά μιας και είστε καλή παρέα με τον θάνατο και την επιταγή της φθοράς μας. Εγώ λατρεύω το εαυτό μου και τους ανθρώπους προσφέροντας θυσία στο δικό σου χαμόγελο την ύπαρξή μου, γνωρίζοντας ότι ο χρόνος είναι ο απόλυτος εχθρός μας και μόνο ... και τα κίτρινα φύλλα των δένδρων είναι το χαλί μου, η πίστη μου και ο δικός μου ο δρόμος.... Με χλεύασες μια φορά και σε αγάπησα πατρίδα ,ζωή μου, γυναίκα και συ ευάλωτη στις ριπές των δικών σου ευθυνών... δεν άλλαξες ποτέ.Παραμένεις η ίδια, πάντα έτσι θα μείνεις και στο πέρασμα του χρόνου το μόνο που θα δεις τελικά θάνε και ο δικός σου χαμός... Γελάς, είπαμε να γελάμε θυμάστε κόσμε ; Χωρίς λόγο, χωρίς αγάπη, χωρίς κίνητρο, χωρίς ελπίδα και προοπτική, με ένα μικρό σπασμένο καθρεφτάκι, δώρο από έναν άγνωστο φύλαρχο μιας πανάρχαιας κάστας τυράννων, κοιτώντας την θλιβερή μας μουτσούνα τους εφιάλτες μας και την ελεύθερη σκέψη μας αφημένη στο ψηλό πύργο της δικής σου ιστορίας... εμείς, εγώ το κουφάρι της άλλης ζωής, αυτής της μη προβλεπόμενης από τις γραφές και τα δόγματα συνταγής... να στέκω με το ματωμένο χέρι,κρατώντας το μισοσπασμένο καθρεφτάκι και να λέμε όλοι μαζί να πως τα όνειρα γίνονται εύκολα εφιάλτες...Και αυτοί που ποτέ δεν τους έζησαν γιατί απλά ήταν σε άλλο μήκος κύματος και είχαν τσιπ ανώτερο από μένα, άλλο πλανήτη, άλλη γειτονιά.... να σε χειροκροτούν και να σε βυθίζουν ευχάριστα και λυτρωτικά στον δικό τους τον κόσμο,τον μαύρο και λευκό πειρασμό τους.... Μπορώ και με τους εφιάλτες μου ακόμα να γελάω γιατί κοιμάμαι λίγο και τους ξεγελώ.... Έλα κόντρα όλα... με το πέταγμα του γλάρου στα βαθιά νερά της μπλε μας θάλασσας,εκείνης που ακόμα δεν είδαμε παρέα γιατί απλά ποτέ δεν την πολεμήσαμε για να την κατακτήσουμε. Οι θεσμοί και τα δόγματα, οι καιροί και τα μελλούμενα θα εκλείψουν σφόδρα.Εγώ δεν θα είμαι παρών, εγώ είμαι η θάλασσα και ο ήλιος, υπάρχω από πάντα με αγαπούν οι άνθρωποι και οι Θεοί μου... Αυτός δεν είναι ο δικός μου πλανήτης, ξέπεσα εδώ και σε αγάπησα, ακόμα και εσένα γλυκιά υπέροχη ζωή μου....

© "κόντρα" 1,34' 27/1/13 γ.κ.